Wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. II FSK 186/13

Podatnik zawierając umowę leasingu zwrotnego składników majątkowych stanowiących nowe technologie otrzymuje zwrot wydatków poniesionych na ich nabycie, a tym samym stosownie do warunków wskazanych w art. 18b ust. 8 pkt 3 i ust. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014r. poz. 851 ze zm.) traci prawo do ulgi podatkowej związanej z ich nabyciem.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. sp. z o. o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3542/11 w sprawie ze skargi H. sp. z o. o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 12 września 2011 r., nr IPPB5/423-639/11-2/AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. sp. z o. o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3542/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "skarżąca", "spółka") na interpretację indywidualną Ministra Finansów (organu upoważnionego: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) z dnia 12 września 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

2. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez sąd pierwszej instancji wynika, że we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. spółka wskazała, iż wchodzi w skład Grupy, największego dystrybutora i detalisty sprzedaży prasy, obecnego w 20 krajach Europy, Ameryki Północnej i Azji. W Polsce działa od 1997 r., budując własną ogólnopolską sieć detaliczną, liczącą obecnie 600 sklepów na lotniskach, dworcach, stacjach metra oraz w centrach handlowych. Ponadto od 2004 r. skarżąca rozwija dynamicznie sieć kawiarni na dworcach, lotniskach i w centrach handlowych. W latach 2006-2008 w spółce wdrażano system M. A. (dalej: "System A."), będący systemem klasy ERP (ang. Enterprise Resource Planning - Planowanie Zasobów Przedsiębiorstwa). Przed wdrożeniem Systemu A. skarżąca stosowała w swojej działalności oddzielne programy i narzędzia informatyczne, niezintegrowane ze sobą. Skarżąca wyjaśniła, że początkowo programy te sprawdzały się, jednak wraz ze wzrostem działalności spółki oraz zmieniającymi się potrzebami biznesowymi ich możliwości stały się niewystarczające. Przed wdrożeniem Systemu A. niezbędne dane były ewidencjonowane przez pracowników skarżącej w arkuszach kalkulacyjnych i obsługiwane ręcznie. Stosowane programy obsługiwały w pełni jedynie działalność dystrybucyjną skarżącej, na której z konieczności wówczas koncentrowała się spółka, natomiast nie pozwalały na ewidencjonowanie produktów przygotowywanych ręcznie na miejscu, tj. kaw oraz przekąsek. System A. nie ogranicza się jedynie do programu księgowego, a pozwala na zintegrowanie obszarów szczególnie istotnych dla działalności skarżącej, m.in. rozliczeń z ajentami, rozliczeń umów najmu, logistyki, interfejsu stosowanego na kasach fiskalnych, etc. W związku z implementacją systemu, skarżąca poniosła wydatki w wysokości sumy kosztów jego nabycia i wdrożenia i w takiej też wartości rozpoznała w 2008 r. wartość niematerialną i prawną w postaci Systemu A. we właściwej ewidencji podatkowej i rachunkowej. Ponadto, jedna ze spółek zależnych skarżącej (dalej: "spółka zależna"), korzysta z Systemu A. na podstawie umowy zawartej przez skarżącą z dostawcą Systemu A. W związku z tym, skarżąca zawarła w 2009 r. ze spółką zależną porozumienie, określające zasady podziału kosztów poniesionych przez skarżącą na nabycie Systemu A., na podstawie którego część kosztów została zwrócona skarżącej przez spółkę zależną. Skarżąca nie udzieliła swoim spółkom zależnym ani innym podmiotom sublicencji na korzystanie z Systemu A., a także nie zostały z nimi zawarte umowy o podziale kosztów nabycia tego Systemu, za wyjątkiem porozumienia ze spółką zależną.