Wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 3433/14

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Protokolant Agnieszka Sułkowska, po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1503/14 w sprawie ze skargi W. F. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2011 r. nr ILPB1/415-124/11-5/IM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1503/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi W.F. (dalej jako "Skarżący"), uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) z dnia 29 kwietnia 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Skarżący nabył wspólnie z małżonką w dniu 23 marca 1999 r. zabudowaną nieruchomość. Nieruchomość ta weszła w skład łączącego małżonków ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, a w lipcu 1999 r. została ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych prowadzonego od dnia 30 listopada 1993 r. jednoosobowego przedsiębiorstwa Skarżącego, jako kompletny i zdatny do użytku środek trwały. W dniu 17 marca 2000 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Skarżący na nieruchomości tej rozpoczął proces inwestycyjny, polegający na rozbudowie dotychczasowego budynku oraz wzniesieniu innych budowli. Całość inwestycji została sfinansowana z własnych środków pieniężnych Skarżącego, uzyskanych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz z kredytu bankowego. W dniu 26 kwietnia 2001 r. na mocy umowy zawartej przed notariuszem, doszło do zmiany dotychczasowego ustroju majątkowego Skarżącego i małżonki na ustrój rozdzielności majątkowej. Jednocześnie małżonkowie dokonali częściowego podziału wspólnego majątku w ten sposób, że pewne składniki zostały fizycznie rozdzielone między małżonków, natomiast inne, jak wspomniana na wstępie nieruchomość (wraz z salonem samochodowym i serwisem), pozostały ich współwłasnością w częściach ułamkowych. Skarżący, po dacie ustanowienia ustroju rozdzielności majątkowej małżeńskiej, kontynuował rozpoczęty w marcu 2000 r. proces inwestycyjny na ww. nieruchomości. Odbioru prac budowlanych dokonano w czerwcu 2001 r. W wyniku całokształtu działań powstał kompleks budynków i budowli z przeznaczeniem na prowadzenie salonu i serwisu samochodowego, a poniesione z tego tytułu nakłady zwiększyły pierwotną wartość początkową budynków i budowli, jakie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w lipcu 1999 r. Jak podał Skarżący, budynki po zwiększeniu ich wartości na skutek przeprowadzonego procesu inwestycyjnego, wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych oraz ponosi całość nakładów związanych z ich bieżącą eksploatacją i utrzymaniem, w tym pokrywa wszelkie obciążenia o charakterze publicznoprawnym przynależne do całej nieruchomości. Skarżący wskazał ponadto, że kompleksowy zarząd nad nieruchomością sprawuje na podstawie zawartej z małżonką w sposób dorozumiany (per facta concludentia) umowy quoad usum, którą małżonka akceptowała, godząc się na ponoszenie przez niego wszelkich ciężarów związanych ze wspólną nieruchomością (w tym podatków od nieruchomości, opłat za użytkowanie wieczyste, bieżące remonty i konserwacje, itp.) oraz czerpania tylko przez niego pożytków z całej nieruchomości. Również po rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód w dniu 7 grudnia 2007 r. była żona akceptowała zawartą umowę quoad usum. Skarżący dodał, że w piśmie z dnia 14 września 2010 r. była małżonka zażądała, wskazując na art. 22g ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 76, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.", zaprzestania amortyzacji budynków w części jej przynależnej i dokonania korekt w urządzeniach księgowych. Jednocześnie nie zadeklarowała ona gotowości ponoszenia obciążeń i ciężarów związanych z nieruchomością wspólną. Jak podał Skarżący, nie podjął w tym zakresie żadnych działań i swoje ewidencje pozostawił w takim stanie, w jakim wprowadził je w 1999 r. Uzupełniając na wezwanie opisany we wniosku stan faktyczny, Skarżący podał, że na przedmiotowej nieruchomości (jej części) nie była i nie jest prowadzona pozarolnicza działalność gospodarcza przez jego byłą żonę. Mając na uwadze powyższe, sformułował następujące pytania: