Wyrok NSA z dnia 7 maja 2015 r., sygn. II FSK 811/15

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Beata Cieloch, del. WSA Mirosław Surma, Protokolant Monika Osial, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 października 2014 r. sygn. akt I SA/Po 275/14 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 275/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA") oddalił skargę P. K. (dalej: "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 23 stycznia 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że w 2005 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług ogólnobudowlanych pod firmą P. [...]. W toku postępowania podatkowego ustalono, że Skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów, naruszając treść art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm. - dalej w skrócie: "u.p.d.o.f."), o łączną kwotę 199.895 zł, na którą składały się m.in. kwota 189.040 zł z tytułu 7 faktur wystawionych przez A, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wskazano, że poza poza spornymi fakturami oraz dowodami KP załączonymi do faktur zakupu, nie stwierdzono jakichkolwiek innych dowodów świadczących o tym, że usługi wykazane w tych fakturach zostały wykonane przez ich wystawcę. Na podstawie zeznań Skarżącego, V. J., S. J.i M. N. (jedynego pracownika A) oraz dokumentów dotyczących postępowania kontrolnego prowadzonego w firmie V. J. w zakresie podatku VAT za miesiące od maja 2004 r. do grudnia 2005 r. stwierdzono, że firma A nie była w stanie własnymi siłami wykonać ogólnobudowlanych usług wskazanych na fakturach i nie posiadała żadnych dokumentów świadczących o ich realizacji. Organ nie dał wiary wyjaśnieniom V. J., że sporne prace były wykonywane przez podwykonawców jej firmy, tj. "K." Sp. z o.o. w K. i "R." Sp. z o.o. w W. Opierając się m.in. na dokumentacji zgromadzonej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. (dalej: "Dyrektor UKS") dotyczącej postępowania kontrolnego prowadzonego u wskazanych podwykonawców, ustalono, że "K." Sp. z o.o. zajmowała się wystawianiem faktur VAT dokumentujących zdarzenia, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Stwierdzono również, że osoba pełniąca funkcję prezesa zarządu w spółce "K." związana była także z działalnością spółki "R.". Z uwagi na likwidację tej ostatniej, nie było możliwe przeprowadzenie wobec niej czynności sprawdzających. Organ I instancji stwierdził niespójność zeznań składanych przez S. J. i Skarżącego, a dotyczących osoby kierującej pracami podwykonawców firmy A oraz charakteru wykonanych przez firmę A prac.