Postanowienie NSA z dnia 7 maja 2014 r., sygn. II OZ 403/14

Prawo pomocy

Dnia 7 maja 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Robert Sawuła po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. N.-M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 lutego 2014 roku, IV SAB/Wa 64/13 odmawiające przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi H. N.-M. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Burmistrza Miasta Pułtusk w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 14 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi H. N.-M. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Burmistrza Miasta Pułtusk w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. W uzasadnieniu sąd I instancji wskazał, że skarżąca nie wykazała, że spełnia przesłanki uprawniające ją do zwolnienia z obowiązku poniesienia kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Nie przedstawiła ona w sposób należyty swojej sytuacji finansowej i majątkowej, a tym samym niemożliwa jest merytoryczna ocena złożonego wniosku. Mimo wcześniejszego wezwania skarżąca nie przedstawiła szeregu wymaganych przez sąd wojewódzki dokumentów, uzasadniając odmowę ich przedłożenia brakiem środków na poniesienie opłat związanych z ich uzyskaniem oraz obawą o wyjawienie tych informacji innym osobom. Sąd a quo podkreślił, że oświadczenia skarżącej nie stanowią wystarczającej podstawy do dokonania rzeczywistej oceny stanu majątkowego skarżącej i jej rodziny. Oświadczenia te są bowiem nierzetelne i niejasne, a udzielane przez skarżąca informacje są niespójne i sprzeczne. We wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca stwierdziła, że jedynym dochodem jej rodziny jest renta jej męża (w wysokości 697 Euro, czyli ok. 2788 zł), podczas gdy z pisma stanowiącego uzupełnienie sprzeciwu na postanowienie referendarza sądowego wynika, że dodatkowe dochody posiada także jej córka. Skarżąca nie złożyła także żadnego oświadczenia co do wysokości otrzymywanego przez córkę zasiłku rodzinnego. Sąd wojewódzki wyjaśnił, że z rozpoznawanego wniosku wynika, iż miesięczne koszty utrzymania domów w Polsce oraz w Niemczech wynoszą 2500 zł, do kosztów tych nie zostały wliczone koszty koniecznego utrzymania rodziny, takie jak koszty wyżywienia czy ubrania. Poniesienie kosztów w tej wysokości pozostawiałoby około 288 zł na inne wydatki (zgodnie z oświadczeniami skarżącej zawartymi we wniosku), co tym bardziej świadczy o niekompletności i niespójności oświadczeń skarżącej.