Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r., sygn. II FSK 418/12

Naruszeniem przepisu art. 14c § 1 i 2 O.p. jest nie tylko brak praktycznie żadnego konkretnego odniesienia się organu interpretacyjnego do stanowiska wnioskodawcy, ale także lakoniczne i niewyczerpujące przedstawienie uzasadnienia prawnego przedstawionego stanu faktycznego, w sytuacji gdy - zdaniem organu interpretacyjnego - stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia WSA del. Barbara Rennert, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1320/11 w sprawie ze skargi G. S.A. z siedzibą w W. na indywidualną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 20 kwietnia 2011 r. nr ILPB3/423-18/11-4/EK w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 4 listopada 2011 r., I SA/Wr 1320/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną przez G. S.A. z siedzibą w W. (zwaną dalej spółką lub wnioskodawcą) interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu) z dnia 20 kwietnia 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że we wniosku spółka podała, iż jako finansujący zawiera umowy leasingu spełniające warunki określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654), zwanej dalej: u.p.d.o.p. Przez cały okres umowy przedmiot leasingu pozostaje własnością spółki. Odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotu leasingu w podstawowym okresie trwania umowy leasingu dokonuje korzystający. Zazwyczaj spółka po nabyciu przedmiotu leasingu oddaje go korzystającemu nie dokonując odpisów amortyzacyjnych. Jednak mogą się zdarzyć sytuacje, że w okresie poprzedzającym zawarcie umowy leasingu i oddanie przedmiotu leasingu do używania korzystającemu, finansujący wykorzystuje przedmiot leasingu na potrzeby związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą albo oddaje przedmiot leasingu do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a ust. 1 u.p.d.o.p. i w związku z tym spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Jednakże w momencie oddania przedmiotu leasingu do używania korzystającemu na podstawie umowy, o której mowa w art. 17f u.p.d.o.p. spółka-finansujący przestaje dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Spółka rozlicza umowy leasingu dla celów podatkowych w ten sposób, że przychód spółki stanowią opłaty otrzymywane od korzystająceg w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00