Wyrok NSA z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. II FSK 567/12

Zgodnie z zasadami wynikającymi z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zawartymi w art. 9 ust. 2, art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 i art. 24a u.p.d.o.f., do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru, u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej, aby wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf - Kalamala, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Jarosław Lubryczyński, po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 października 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 868/11 w sprawie ze skargi M. i M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi. 2) zasądza od M. i M. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 2.619 (dwa tysiące sześćset dziewiętnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 20 października 2011 r. sygn. akt: I SA/Łd 868/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi M. i M. S. uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 28 kwietnia 2011 r., w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r.

1.2. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia 15 grudnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił Skarżącym zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r., w wysokości 15.471 zł. Organ pierwszej instancji stwierdził, że dokonane ustalenia, stanowiły podstawę do uznania podatkowej księgi przychodów i rozchodów za nierzetelną w zakresie stwierdzonych nieprawidłowości. Organ zwrócił uwagę, że przyczyną podważenia rozliczenia podatkowego Skarżących za wskazany okres rozliczeniowy było zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o należności wynikające z faktur dotyczących nabycia oleju napędowego od R. sp. z o.o w J. oraz FH S. W ocenie organu pierwszej instancji wymienione podmioty nie prowadziły rzeczywistej działalności polegającej na obrocie paliwami, natomiast uczestniczyły w procederze fikcyjnego obrotu olejem napędowym. W konsekwencji podstawę opodatkowania ustalono na podstawie danych wynikających z ksiąg z pominięciem wydatków z faktur wystawionych przez R. i FH S., wydatków nieudokumentowanych oraz uwzględniając poniesione wydatki pominięte w ewidencji. W odwołaniu Skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów postępowania określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.; zwana dalej : "Ordynacja podatkowa"), a także naruszenie art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U nr 78 poz. 483 ze zm.; zwana dalej : "Konstytucja RP").