Wyrok NSA z dnia 25 września 2013 r., sygn. I GSK 1570/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Janusz Zajda Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. H. U. W. S.M.W. M. Spółki jawnej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt VIII SA/Wa 295/11 w sprawie ze skargi P. H. U. W. S.M.W. M. Spółki jawnej w P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z 10 sierpnia 2011 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi W. spółka jawna na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za październik 2003 r., oddalił skargę.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

Decyzją z [...] października 2009 r., po rozpatrzeniu odwołania W. spółka jawna, Dyrektor Izby Celnej w W. uchylił w całości decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w R. z [...] lutego 2008 r. i orzekł odmiennie co do istoty sprawy, zmniejszając zobowiązanie podatkowe z kwoty [...] zł do kwoty [...] zł. Przedmiotem decyzji było określenie spółce zobowiązania w podatku akcyzowym za październik 2003 r.

Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia Dyrektor Izby Celnej w W. wskazał między innymi przepisy § 6 ust. 1 pkt 2, ust. 2 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. 2002 Nr 27, poz. 269 ze. zm., dalej jako "rozporządzenie z 2002 r."), a także art. 34 ust. 1, art. 35 ust. 1 pkt 3 i ust. 6 pkt 1 lit. a), art. 36 ust. 3, art. 37 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 lit. c) ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. 1993 Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej jako "ustawa z 1993").

Z ustaleń organów administracyjnych wynika, że spółka w ramach działalności gospodarczej dokonywała sprzedaży gazu propan - butan do tankowania pojazdów samochodowych oraz dokonywała sprzedaży oleju opałowego osobom fizycznym i prawnym. W ocenie organów, spółka zaniżała zobowiązanie w podatku akcyzowym poprzez bezpodstawne stosowanie stawki podatku w kwocie 250 zł zamiast 450 zł za 1.000 litrów sprzedanego gazu propan - butan. W niektórych przypadkach spółka bezpodstawnie stosowała także stawkę preferencyjną przewidzianą dla opodatkowania sprzedaży oleju opałowego na cele opałowe osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Wniosek ten organy wysnuły na podstawie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Organ powołując się na prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 maja 2006 r. (III SA/Wa 740/06) wywiódł, że stawki preferencyjnej nie należy stosować wówczas, gdy oświadczenia osób fizycznych nie odpowiadają wymogom formalnym przewidzianym w § 6 ust. 2 rozporządzenia z 2002. Organy, związane oceną prawną wyrażoną w tym wyroku i wskazaniami co do dalszego sposobu prowadzenia postępowania podatkowego, przyznały spółce prawo do stosowania stawki preferencyjnej w sytuacji, gdy wadliwe oświadczenia pozwalały na zweryfikowanie nabywców oleju opałowego. Odmówiły natomiast spółce prawa do stosowania preferencyjnej stawki podatku wówczas, gdy oświadczenia osób fizycznych rzekomo nabywających olej opałowy były nieczytelne albo niekompletne w zakresie danych personalnych bądź adresowych. Trzecią grupą oświadczeń, które zdaniem organów nie dają spółce podstaw do stosowania stawki preferencyjnej, są oświadczenia tych osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, które potwierdziły fakt nabycia oleju opałowego, ale w mniejszej ilości od tej, która wynika z treści oświadczenia. Dyrektor IC powołał się nadto na treść postanowienia Prokuratury Okręgowej w R. z [...] stycznia 2008 r. o umorzeniu śledztwa (VI Ds.42/05), z uzasadnienia którego wynika, że spośród [...] zabezpieczonych oświadczeń, [...] zostało podrobionych lub przerobionych ([...] z 2003 r. oraz [...] z 2004 r.). Zakwestionowane oświadczenia zostały wystawione na nazwiska nieistniejących osób lub na nazwiska osób nabywających olej opałowy, ale w mniejszej ilości (dopisano w treści oświadczeń dodatkowe ilości nabytego oleju opałowego). Z uwagi na wyrok w sprawie sygn. akt III SA/Wa 740/06, organ nie kwestionował tych oświadczeń, które nie zostały wypełnione przez kupującego, a jego podpis został podrobiony. Na rozstrzygnięcia nie miała wpływu kwestia prawdziwości bądź nieprawdziwości danych zawartych w treści oświadczeń.