Wyrok NSA z dnia 11 września 2013 r., sygn. II FSK 3023/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędziowie: NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), del. WSA Bartosz Wojciechowski, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 11 września 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 192/11 w sprawie ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 17 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 13 lipca 2011 r., I SA/Lu 192/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę [...] S.A. z siedzibą w W. (zwanej dalej spółką) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 17 stycznia 2011 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za 2008 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że w 2008 r. spółka złożyła dwie deklaracje wykazujące wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości od obiektów znajdujących się na terenie gminy. W każdej z nich zadeklarowała różne obiekty - w jednej wyłącznie kabiny telefoniczne i zajęte pod nie grunty, a w drugiej pozostałe nieruchomości i obiekty budowlane. Deklaracja wykazująca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 r. z tytułu przysługiwania prawa do kabin telefonicznych z gruntami nie została przez organy zakwestionowana - stąd w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tego tytułu nie została wydana decyzja określająca. Dokonując wykładni gramatycznej art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), zwanej dalej: u.p.o.l., SKO wskazało, że przepis ten nie wyklucza możliwości składania przez podatnika będącego osobą prawną wielu deklaracji sporządzonych na formularzu wg ustalonego wzoru. Przepis zawiera sformułowanie w liczbie mnogiej "deklaracje sporządzone", co wskazuje na możliwość sporządzenia kilku deklaracji w celu wykazania wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, a wykładnia gramatyczna art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej: ord. pod., pozwala na interpretację, że organ podatkowy wydaje decyzję, gdy stwierdzi, iż wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w jednej ze złożonych deklaracji. Kolegium podniosło, że dotychczasowa praktyka organów podatkowych dopuszcza weryfikację jednej z deklaracji poprzez wydanie decyzji określającej prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu prawa do nieruchomości wykazanej w danej deklaracji, a praktyka ta nie była kwestionowana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 16 lipca 2009 r., I SA/Gd 321/09 - Lex nr 514955). SKO wskazało, że decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, weryfikująca jedną z kilku złożonych deklaracji nie narusza prawa w sposób rażący w sytuacji, gdy nie określa pełnej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za dany rok, a jedynie weryfikuje konkretną deklarację.