Wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. II FSK 2435/11

Choć nieruchomość wykorzystywana w działalności gospodarczej nie figurowała w ewidencji środków trwałych, były właściciel firmy nie może rozliczyć jej zbycia tak jak osoba fizyczna.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA del. Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W., działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2926/10 w sprawie ze skargi E. H. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w W., działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 3 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od E. H. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W., działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 20 czerwca 2011 r. III SA/Wa 2926/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z 3 sierpnia 2010 r. nr wydaną na wniosek E. H. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji przede wszystkim zreferował stan faktyczny przedstawiony we wniosku strony o wydanie interpretacji z 17 maja 2010 r. Skarżąca wskazała zatem, że od 1988 r. była posiadaczem samoistnym, a w jej ocenie także właścicielem zabudowanej nieruchomości, położonej w W. W latach 1988-2003 użytkowała grunt na podstawie umowy dzierżawy. Od 1988 r. przez 20 lat płaciła podatek od nieruchomości. Nieruchomość zabudowała z własnych środków finansowych, na gruncie należącym do Skarbu Państwa; budynek oddano do użytku na podstawie decyzji z 15 lutego 1991 r. W latach 1991-2008 skarżąca prowadziła w tym budynku działalność gospodarczą (zakład cukierniczy). Budynek nie figurował w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie był też amortyzowany. W 1997 r. Gmina A. przekazała nieruchomość Spółdzielni Mieszkaniowej A. Prawomocnym wyrokiem z [...] 2006 r. sygn. akt [...] Sąd Okręgowy unieważnił akt notarialny zawarty między Gminą A. a Spółdzielnią, uznając prawo skarżącej do nieruchomości. Na podstawie tego wyroku skarżąca odzyskała nieruchomość, a na jej rzecz ustanowiono prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym wzniosła budynek. Wyrokiem z [...] 2009 r. sygn. akt [...] Sąd Najwyższy uznał wyrok Sądu Okręgowego za słuszny. Umową z 4 listopada 2008 r. skarżąca powyższą nieruchomość, z wyodrębnieniem własności budynku i użytkowania wieczystego gruntu, zbyła na rzecz W. sp. z o.o. Zapłatę ceny rozłożono na miesięczne raty, ze spłatą 2,15% w stosunku rocznym. Ostateczne rozliczenie nastąpi w maju 2019 r. Skarżąca wyjaśniła, że poniosła pełne koszty związane z budową, ale po 22 latach trudno jej te wydatki udokumentować.