Wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2013 r., sygn. II FSK 1629/11

W myśl art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. mienie zgromadzone przez podatnika w latach poprzedzających rok, w którym dokonano wydatków, aby mogło stanowić źródło pokrycia wydatków poniesionych w roku następnym, musi mieć walor legalności. Mienie to musi pochodzić wyłącznie z opodatkowanych przychodów albo z przychodów zwolnionych z obowiązku podatkowego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jerzy Płusa, del. WSA Bartosz Wojciechowski, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2011 r. sygn. akt VIII SA/Wa 1053/10 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt VIII SA/Wa 1053/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 sierpnia 2010 r. w przedmiocie zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2003 r.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z dnia 23 sierpnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 10 grudnia 2009 r. Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał przepisy art. 20 ust. 1 i ust. 3, a także art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej "u.p.d.o.f."). Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, powołał się na ustalenia faktyczne dokonane przez organ pierwszej instancji w trakcie postępowania podatkowego. Z ustaleń tych wynikało, że w 2003 r. skarżąca i jej mąż M. P. ponieśli wydatki przewyższające o 13.155,61 zł uzyskane przez nich przychody ze źródeł ujawnionych. Do wydatków w łącznej kwocie 403.588,57 zł organ pierwszej instancji zaliczył koszty utrzymania rodziny (20.800 zł), wydatki budowlane (32.000 zł), wydatki na nabycie obligacji (200.000 zł) oraz zakup nieruchomości (150.788,57 zł). Zdaniem organów, małżonkowie osiągnęli w 2003 r. dochody w łącznej kwocie 92.347,29 zł z ich działalności gospodarczej i z tytułu umowy pożyczki od B. P. W latach wcześniejszych zgromadzili nadto oszczędności w kwocie 298.105,67 zł. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. częściowo dał wiarę oświadczeniom małżonków i pożyczkodawcy, co do wysokości pożyczki. Przyjął jednak, że dotyczyła ona kwoty 41.000 zł jako pochodzącej ze sprzedaży w 1998 r. gospodarstwa rolnego, a nie kwoty 96.000 zł, gdyż pożyczkodawca nie uprawdopodobnił, że oszczędności w tej wysokości mógł faktycznie zgromadzić. Małżonkowie nie wykazali zdaniem organu, że źródłem sfinansowania ich wydatków mogły być przychody ze sprzedaży samochodów (300.000 zł), w tym samochodu marki Mercedes w 2000 r. (120.000 zł). Nie wykazali bowiem, że czynność taka miała miejsce (Mercedes) i wywiera wpływ na wynik sprawy (inne samochody). Nie uwzględniono także oświadczenia małżonków co do środków pożyczonych od rodziców (120.000 zł), gdyż oświadczenie to zostało złożone na końcowym etapie postępowania. Małżonkowie pozostawali w ustroju wspólności majątkowej, co wynika z ich zeznań. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. przyjął zatem, że podstawę opodatkowania w trybie art. 20 ust. 3 i art. 30 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. stanowi dla każdego z małżonków połowa ich przychodów pochodzących ze źródeł nieujawnionych.