Wyrok NSA z dnia 18 października 2012 r., sygn. II OSK 1790/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Ke 118/12 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Świętokrzyskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Kielcach z dnia [...] stycznia 2012 r. znak: [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Ke 118/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Świętokrzyskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Kielcach z dnia [...] stycznia 2012 r., znak: [...], w przedmiocie choroby zawodowej, oddalił skargę.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. Świętokrzyski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Kielcach utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kielcach z dnia [...] października 2011 r., znak: [...], którą nie stwierdzono u A.B. choroby zawodowej, tj. przewlekłych chorób układu ruchu wywołanych sposobem wykonywania pracy, wymienionych w pozycji 19 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), zwanego dalej rozporządzeniem. Organ odwoławczy ustalił, że A.B. w dniu 15 grudnia 2008 r. wystąpił do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kielcach ze zgłoszeniem podejrzenia choroby zawodowej w zakresie przewlekłych chorób układu ruchu. Wnioskodawca w latach 1968-1972, 1974-1975, 1987-1992, 1995-1995 oraz w okresie od 17 czerwca 1999 r. do 18 grudnia 1999 r., a także od 17 stycznia 2000 r. do 22 grudnia 2000 r. pracował w różnych zakładach pracy, wykonując czynności w sposób, który mógł spowodować powstanie choroby zawodowej. Postępowanie diagnostyczno-orzecznicze przeprowadziły dwie uprawnione do rozpoznawania chorób zawodowych jednostki orzecznicze, o których mowa w § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia, tj. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Kielcach oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu. Orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Kielcach z dnia [...] października 2009 r., [...], o braku podstaw do rozpoznania u A.B. choroby zawodowej, było dwukrotnie korygowane w kwestii okresów narażenia, w dniach 19 stycznia 2011 r. i 21 lutego 2011 r. Wydane w trybie odwoławczym, ostateczne orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, również było dwukrotnie korygowane w związku z ustaleniem dodatkowych okresów narażenia, w dniach 31 grudnia 2010 r. i 2 września 2011 r. W orzeczeniu uwzględniono wyniki specjalistycznych badań lekarskich przeprowadzonych w trakcie trwającej od 15 czerwca 2010 r. do 18 czerwca 2010 r. hospitalizacji. Obydwie jednostki orzecznicze stwierdziły, że podawane przez stronę dolegliwości wynikają z ogólnych zmian zwyrodnieniowych układu kostno-stawowego i nie mogą być wiązane z narażeniem zawodowym (sposobem wykonywania pracy). Organ odwoławczy podkreślił swoje związanie treścią orzeczenia lekarskiego w zakresie ustaleń dotyczących schorzenia i jego przyczyn oraz wynikającą z tego niedopuszczalność kontroli merytorycznej orzeczenia lekarskiego. Orzeczenia medyczne zostały wydane na podstawie dokumentacji leczniczej, konsultacji neurologicznej i ortopedycznej, wykonanych zdjęć rtg oraz analizy dokumentacji dotyczącej narażenia zawodowego. Przedłożona przez stronę opinia prof. L. nie mogła być zdaniem organu rozstrzygająca w sprawie, albowiem zgodnie z treścią § 5 ust. 1 rozporządzenia właściwym do orzekania w zakresie chorób zawodowych jest lekarz spełniający wymagania kwalifikacyjne określone w przepisach wydanych na podstawie ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy, zatrudniony w jednej z jednostek orzeczniczych, o których mowa w § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia.