Wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. II GSK 1460/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia del. WSA Barbara Stukan-Pytlowany Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 czerwca 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 463/10 w sprawie ze skargi S. H. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy prawa do zwrotu kosztów leczenia oraz kosztów wizyty kontrolnej poza granicami kraju oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 czerwca 2010 r. o sygnaturze VI SA/Wa 463/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę S. H. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] grudnia 2009 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zwrotu kosztów leczenia i prawa do sfinansowania kosztów wizyty kontrolnej poza granicami kraju.

Sąd I instancji przyjął, że odmowa powyższa była uzasadniona. Chodzi o to, że nie wydano formularza E112 będącego zaświadczeniem uprawniającym do przeprowadzenia w innym państwie leczenia lub badań diagnostycznych. Leczenie na terenie Niemiec nastąpiło bez wymaganej zgody Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia przewidzianej art. 25 ust. 2 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.). Oznacza to, że strona podjęła ryzyko braku możliwości sfinansowania tego leczenia przez NFZ. Brak zgody lekarza we wniosku o leczenie zagraniczne lub wskazanie przez niego innej metody leczenia niż ta, o którą wnioskuje pacjent, nie przesądza o możliwości ubiegania się o wyrażenie zgody przez Prezesa NFZ na planowe leczenie poza granicami państwa. Wniosek zawierający negatywną opinię lekarza może być przedmiotem dalszego procedowania. Refundacja kosztów zaplanowanej wizyty kontrolnej nie miała być także pokryta, skoro jest kontynuacją leczenia. Wynika to ze związania przepisami ustawy a nie swobodnego uznania. Skierowanie takie jest wydawane wówczas, gdy leczenie lub badanie nie jest przeprowadzane w kraju, a jest niezbędne w celu ratowania lub poprawy zdrowia.