Wyrok NSA z dnia 25 października 2011 r., sygn. II GSK 869/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Jacek Czaja (spr.) Protokolant Marta Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 25 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [..] w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 kwietnia 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 274/10 w sprawie ze skargi [..] w B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [..] listopada 2009 r. nr [..] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 274/10, oddalił skargę [...] spółki akcyjnej z siedzibą w B. ([...] S.A.) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...], w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy "[...]" [...].

Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

Decyzją Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r., [...], utrzymano w mocy decyzję tego organu z dnia [...] lutego 2009 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony w dniu [...] marca 2005 r. nr [...] znak towarowy "[...]" z powodu nieposiadania przez zgłoszone oznaczenie dostatecznych znamion odróżniających, a tym samym Urząd Patentowy uznał, że nie jest ono zdolne do odróżniania towarów określonego przedsiębiorstwa od towarów tego samego rodzaju innych podmiotów gospodarczych – art. 129 ust. 1 pkt. 2 i art. 129 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej: p.w.p.).

W uzasadnieniu tej decyzji Urząd Patentowy wskazał, że znak został zgłoszony do oznaczania towarów w klasie 29 "wędliny, wędzonki, wyroby podrobowe". Urząd Patentowy stwierdził, że znak towarowy musi być tego rodzaju, aby w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógł być postrzegany przez odbiorców jako oznaczenie, według którego można dany towar (usługę) zindywidualizować co do źródła pochodzenia, od jednego konkretnego podmiotu gospodarczego. Znak towarowy jest znakiem odróżniającym wówczas, gdy stanowi związek towaru i przedsiębiorstwa z oznaczeniem, które utkwiło w świadomości odbiorcy jako wskazanie, że towar (usługa) tak oznaczony, pochodzi zawsze z tego samego źródła. Konsekwencją tego jest niedopuszczalność udzielenia prawa ochronnego na oznaczenia, które wskazują jedynie na rodzaj towaru (nazwa rodzajowa towaru), jego jakość lub informują o składzie, właściwościach i przeznaczeniu towarów, do oznaczania których są przeznaczone. Zakaz ten jest uzasadniony tym, że do używania tego typu oznaczeń uprawnieni są wszyscy uczestnicy obrotu gospodarczego. Znak towarowy nie powinien się bezpośrednio kojarzyć z towarem i usługą, do oznaczenia których jest przeznaczony, jak również musi to być nazwa, do używania której można przyznać wyłączność tylko jednemu podmiotowi, gdyż tylko wtedy znak towarowy może stać się prawidłową wskazówką, że towar (usługa) tak oznaczony pochodzi zawsze z jednego i tego samego źródła.