Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 1710/10

Prawidłowe rozumienie użytego w art. 239b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej pojęcia "majątek znacznej wartości" oznacza, że dopiero zbyta część majątku w proporcji do pozostałej znajdującej się w posiadaniu podatnika, a nie sama cześć zbywana, przedstawia znaczną wartość, stanowiąc przesłankę nadania rygoru natychmiastowej wykonalności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Antoni Hanusz, del. WSA Grażyna Nasierowska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 116/10 w sprawie ze skargi M. C. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 23 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w G. na rzecz M. C. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 116/10, mocą którego uchylono zaskarżone przez M. C. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności.

W motywach orzeczenia Sąd podał, że postanowieniem z dnia 22 lipca 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji wydanej przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 29 czerwca 2009 r. ustalającej Skarżącemu podatek dochodowy od osób fizycznych w formie ryczałtu od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2006 r. w wysokości 20.124 zł.

Postanowieniem z dnia 23 listopada 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G., po rozpatrzeniu zażalenia Skarżącego, utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał na treść art. 239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) i art. 239b § 1 ww. ustawy.