Wyrok NSA z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I FSK 253/10

Okoliczność, że w uzasadnieniu wyroku Sąd pominie nieistotne, czy mniej istotne, dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności nie jest równoznaczna z takim naruszeniem art. 141 § 4 P.p.s.a., które stanowiłoby podstawę do uwzględnienia skargi, jeśli nie miało to istotnego wpływu na wynik sprawy. Co więcej, nawet błędne uzasadnienie, w świetle art. 185 P.p.s.a., daje podstawę do oddalenia skargi kasacyjnej jeżeli zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu. Zaskarżonemu wyrokowi, w którym prawidłowo oddalono skargę, nie można postawić zarzutu, że zawiera rozstrzygnięcie nieodpowiadające prawu.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (spr.), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Protokolant Natalia Prałat, po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 października 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 688/09 w sprawie ze skargi Z. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 kwietnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2002 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Z. O. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 300 zł (słownie: trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej Z. O. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 688/09. W orzeczeniu tym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", oddalił skargę podatnika na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 kwietnia 2009 r. W decyzji tej po rozpatrzeniu odwołania Z. O. na decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 20 listopada 2007 r., określającą kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za luty 2002 r. w wysokości 2 185 zł organ podatkowy drugiej instancji zmienił to orzeczenie określając tę kwotę w wysokości 2 241 zł.