Wyrok NSA z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. II FSK 1822/09

O rażącym naruszeniu prawa można mówić w wypadku oczywistego naruszenia prawa, dającego się ustalić na podstawie prostego zestawienia treści konkretnej normy prawnej z treścią orzeczenia zapadłego w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Grzegorz Borkowski, NSA Jan Rudowski, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości B. sp. z o.o. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 719/09 w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości B. sp. z o.o. z siedzibą w L. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 27 października 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie zaliczenia wpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Syndyka Masy Upadłości B. sp. z o.o. z siedzibą w L. na rzecz Ministra Finansów kwotę 180 (słownie:sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lipca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 719/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę syndyka masy upadłości B. Sp. z o.o. z siedzibą w L. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 27 października 2006 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia w sprawie zaliczenia wpłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych.

W motywach wyroku podano, że wnioskiem z dnia 12 listopada 2001 r. syndyk masy upadłości wystąpił o stwierdzenie nieważności ostatecznego postanowienia Urzędu Skarbowego w L. z dnia 30 października 2001 r. wydanego w trybie art. 55 § 2 Ordynacji podatkowej. Syndyk we wniosku z dnia 12 listopada 2001 r. stwierdził, że doszło do nieprawidłowości w zaliczeniu wpłaty z dnia 16 października 2001 r. na poczet zaległości i odsetek. Wpłatę tę należało wyłącznie zaliczyć na poczet należności głównej.