Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. II FSK 1642/09

Podstawową okolicznością faktyczną, której udowodnienie [art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f.] oceniały organy podatkowe, był fakt posiadania przez skarżącego kwoty około 1.000.000 zł w gotówce, przechowywanej w domu, a następnie w skrytce bankowej. Niewątpliwie o sposobie przechowywania pieniędzy decyduje ich właściciel. Może on także wybrać możliwość gromadzenia ich w gotówce i przechowywania w skrytce bankowej. Wobec braku jednak obiektywnych dowodów, potwierdzających depozycje skarżącego na ten temat, organy podatkowe zgodnie z art. 191 O.p. obowiązane były ocenić na podstawie całego zgromadzonego materiału dowodowego, czy ta okoliczność została udowodniona. Trudno zaprzeczyć, że skoro skarżący - jak sam twierdzi - oszczędzał tak skrupulatnie, że oszczędności stanowiły 70 %, a nawet 100 % (!) otrzymywanego wynagrodzenia, niezrozumiałe jest, dlaczego pozbawiał się niebagatelnych korzyści z oprocentowania lokat bankowych i oszczędności przechowywał w sposób nie tylko nie dający żadnego zysku, ale prowadzący do strat wynikających z deprecjacji wartości pieniądza wskutek inflacji oraz z konieczności ponoszenia kosztów wynajmowania skrytki bankowej. W tej sytuacji niepodobna zgodzić się z wywodem, jakoby gromadzenie oszczędności w skrytce bankowej, a nie na rachunku bankowym, było "jak najbardziej wiarygodnym" sposobem gromadzenia pieniędzy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA (del.) Grażyna Nasierowska, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Po 283/09 w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 30 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2) zasądza od R. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.