Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. I OSK 136/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz sędzia del. NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant asystent sędziego Justyna Rosińska po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 872/09 w sprawie ze skargi T. D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i ustalenia odszkodowania oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. D. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Ś. z dnia [...] stycznia 2009 r. o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości bliżej w niej opisanej, a stanowiącej dotychczas własność skarżącego, i o ustaleniu odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość.

Jak wynika z jego uzasadnienia wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym:

decyzją Wojewody Ś. z dnia [...] grudnia 2003 r. ustalono lokalizację autostrady A-1, przewidując budowę jej odcinka od węzła "[...]i" do węzła "[...]" m.in. na działce skarżącego nr [...] o powierzchni 7,1068 ha, położonej w gminie K., obręb L. Wyznaczony właścicielowi 30-dniowy termin na zawarcie umowy sprzedaży upłynął bezskutecznie, toteż w dniu [...] lutego 2008 r. wszczęto postępowanie wywłaszczeniowe. Decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. organ pierwszej instancji orzekł o wywłaszczeniu tej nieruchomości i ustalił odszkodowanie na kwotę [...] zł. Odwołanie T. D., zasadzające się na pominięciu rokowań w celu nabycia nieruchomości, nieuwzględnieniu jego wniosku o weryfikację operatu stanowiącego podstawę odszkodowania, oraz na zastrzeżeniach co do tegoż operatu podniesionych w toku postępowania administracyjnego, nie odniosło skutku. Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. utrzymał w mocy wspomniane rozstrzygnięcie. W jej uzasadnieniu wyjaśnił, że w sprawie znalazły zastosowanie przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2006 r., gdyż na to wskazuje przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 154, poz. 958). Stanowi on, że do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. w tym brzmieniu warunkował wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego bezskutecznym upływem co najmniej 30-dniowego terminu do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wyznaczonego właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu. Ten warunek został spełniony, nadto przeprowadzono rozprawę administracyjną w dniu [...] października 2008 r. Wywłaszczenie uzasadnił organ inwestycją drogową opisaną powyżej, zaś wysokość odszkodowania wynikała z operatu sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego M. P.-M. Na podstawie analizy art. 18 cytowanej ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. oraz art. 134 ust. 1, 2, 3 i art. 154 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603) organ doszedł do przekonania, że odszkodowanie należy ustalić według wartości rynkowej nieruchomości podlegającej wywłaszczeniu. Biegła sporządziła wycenę stosując kryteria spełniające ten warunek, czyli podejście porównawcze i metodę korygowania ceny średniej. Sposób wyceny oraz argumenty przedstawione za jej przyjęciem ustosunkowujące się do zastrzeżeń strony, uznał za przekonujące, co pozwoliło na uznanie opinii za wiarygodną. Nadto organ wskazał, iż w dniu [...] maja 2007 r. przeprowadzono rokowania, wszak nie są one, w jego ocenie, obligatoryjne.