Wyrok NSA z dnia 21 maja 2010 r., sygn. II OSK 912/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.) sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Agnieszka Gugała-Szczerbicka po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2009 r. sygn. akt V SA/Wa 2587/08 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt V SA/Wa 2587/08 oddalił skargę A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd ten poprzedził następującymi ustaleniami faktycznymi i oceną prawną:

W dniu 6 maja 2008 r. A. K. złożył do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wniosek o przyznanie uprawnień kombatanckich na podstawie ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.). W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż jego ojciec pomagał Żydom - udzielał im schronienia. Za ukrywanie osób narodowości żydowskiej również wnioskodawcy, który był wtedy noworodkiem groziła kara śmierci. W związku z tym A. K. podkreślił, że wnosi "o przyznanie uprawnień kombatanckich dla siebie, nie po ojcu".

Kierownik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...]odmówił A.K. przyznania uprawnień kombatanckich z wnioskowanego tytułu, stwierdzając, że przyznanie uprawnień w oparciu o art. 2 pkt 3? ustawy o kombatantach związane jest z prowadzeniem działalności polegającej na "dawaniu schronienia". Wobec tego, że wnioskodawca urodził się 20 grudnia 1944 r. organ stwierdził brak podstaw do zastosowania wobec niego ww. przepisu, albowiem w żaden sposób nie można było przyjąć, iż mógł on prowadzić działalność równoznaczną z "dawaniem schronienia".