Wyrok NSA z dnia 16 marca 2010 r., sygn. I OSK 1715/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia NSA del. Teresa Rutkowska Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2009 r. sygn. akt VIII SAB/Wa 8/09 w sprawie ze skargi J. K. na bezczynność Prezydenta Miasta Radomia w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 15 lipca 2009 r., VIII SAB/Wa 8/09 oddalił skargę J. K. na bezczynność Prezydenta Miasta Radomia w przedmiocie dostępu do informacji publicznej. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że postępowanie wywołane skargą na bezczynność organu cechuje pewna specyfika polegająca na tym, że rozpoznając tego rodzaju skargę, Sąd nie wnika w merytoryczną i procesową poprawność wydanego przez organ aktu lub dokonanej czynności, a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie zostało wydane orzeczenie lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności.

Zgodnie z art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Zatem, rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej, zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w powołanej ustawie, następuje albo w formie czynności materialno-technicznej w przypadku udzielenia informacji, albo - w razie odmowy jej udzielenia - w formie decyzji. Dopiero brak podjęcia przez organ któregokolwiek z działań wymienionych wyżej tworzyłby stan bezczynności organu. Z punktu widzenia oceny, czy organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej pozostaje w bezczynności, nie ma bowiem znaczenia fakt, czy reakcja organu na wniosek (tu odpowiedź w formie pisma oraz w formie decyzji), była właściwa, wystarczająca, zaspakajająca oczekiwania strony czy zgodna z rzeczywistym stanem rzeczy. W okolicznościach niniejszej sprawy organ w terminie 14 dni od otrzymania żądania udzielenia informacji ustosunkował się do każdego żądania wniosku i w części poinformował skarżącego w formie pisemnej informacji, natomiast w pozostałej części decyzją odmówił udzielenia informacji publicznej z uwagi na to, że część informacji nie miała charakteru informacji publicznej, z uwagi na ochronę praw autorskich, informacji niejawnych (tajemnica służbowa), danych osobowych i prawa do prywatności oraz z uwagi na słuszny interes Gminy. W istocie zatem organ ustosunkowujący się do całości żądania i co do części wydający decyzję odmawiającą udzielenia żądanej informacji nie był bezczynny, ponieważ podjął w sprawie działania wynikające z ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie naruszając przy tym wynikającego z ustawy 14-dniowego terminu do załatwienia sprawy. Podkreślono, że skarżący wyraźnie zarzucił w skardze organowi pozostawanie w bezczynności, stąd Sąd będąc związanym przedmiotem skargi, nie mógł jej traktować jako skargi na decyzję.