Wyrok NSA z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. I FSK 1200/09

Wykładnia przepisu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej nie może dyskryminować podatnika, który wywiązuje się ze swoich obowiązków, uiszczając daninę publicznoprawną, a preferować podatników, którzy tych obowiązków nie realizują. Sprzeciwia się temu zasada równości wyrażona w art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3427/08 w sprawie ze skarg B. Spółka z o. o. w W. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 14 października 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 6 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3427/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skarg B. sp. z o.o. z siedzibą w W. na 2 decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z 14 października 2008 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu uchylił zaskarżone decyzje; stwierdził, że nie mogą być one wykonane w całości i zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że decyzjami z 14 października 2008 r. Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy 2 decyzje Naczelnika Urzędu Celnego w W. z 29 grudnia 2004 r. określające podatek od towarów i usług z tytułu importu towarów (leków), ujętego w zgłoszeniach celnych z 21 września 1999 r. oraz 27 października 1999 r. Określone kwoty zobowiązań były niższe niż zadeklarowane przez skarżącą w zgłoszeniach celnych.

Strona wniosła skargi na decyzje ostateczne.

W odpowiedziach na skargi Dyrektor Izby Celnej wniósł o ich oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone decyzje, ale z innych względów niż podniesione w skargach. Sąd ten podniósł że kontroli zostały poddane decyzje określające wysokość podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów dokonanego w 1999 r. Termin przedawnienia zobowiązań podatkowych w tym podatku upływał zatem z końcem 2004 r. Skarżąca uiściła zadeklarowany w zgłoszeniach celnych podatek. Postępowania podatkowe w przedmiocie wymiaru podatku wszczęte zostały przez Naczelnika Urzędu Celnego postanowieniami z 25 listopada 2004 r., a decyzje wydano (sporządzono) 29 grudnia 2004 r. (środa). Z akt sprawy nie wynikało jednak, kiedy zostały doręczone, co miało kluczowe znaczenie dla dopuszczalności ich wydania z uwagi na upływ terminu przedawnienia. Tymczasem zbadanie, czy decyzja organu pierwszej instancji nie naruszała przepisów o przedawnieniu zobowiązań podatkowych, było podstawowym obowiązkiem organu odwoławczego. Przedawnienie zobowiązania podatkowego ma bowiem wpływ na dopuszczalność wydania decyzji organu pierwszej instancji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, który to wpływ wyraża się w niemożności wydania decyzji przez ten organ po upływie przedawnienia. Ustalenie, że wprowadzenie tych decyzji do obrotu prawnego nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia, oznaczałoby, że organ odwoławczy mógł rozstrzygnąć sprawy merytorycznie, a zatem również utrzymać je w mocy. Natomiast stwierdzenie, że decyzje organu pierwszej instancji nie zostały doręczone skarżącej przed upływem okresu przedawnienia, obligowałoby Dyrektora Izby Celnej do ich uchylenia i umorzenia postępowania w sprawach. Z tego względu WSA uznał, że Dyrektor Izby Celnej nie ustalił stanu faktycznego spraw w zakresie niezbędnym do podjęcia przez niego rozstrzygnięcia.