Wyrok NSA z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. I FSK 1373/09

Wykładnia przepisu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej nie może dyskryminować podatnika, który wywiązuje się ze swoich obowiązków, uiszczając daninę publicznoprawną, a preferować podatników, którzy tych obowiązków nie realizują. Sprzeciwia się temu zasada równości wyrażona w art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. Spółka z o. o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3431/08 w sprawie ze skargi B. Spółka z o. o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 14 października 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w W. na rzecz B. Spółka z o. o. w W. kwotę 350 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 6 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3431/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z 14 października 2008 r. w przedmiocie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że wymienioną decyzją Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w W. z 29 grudnia 2004 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług.

Organy stwierdziły, że spółka w zgłoszeniu celnym z 1999 r. wykazała nieprawidłową wartość celną dopuszczonych do obrotu towarów, pomijając udzielone jej upusty, co miało wpływ na wysokość należnego podatku VAT.

W skardze na decyzję ostateczną skarżąca zarzuciła jej błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 33 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej "ustawa o VAT z 2004 r.") w związku z art. 11 ust. 2 oraz art. 11c ust. 2 i ust. 4 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej "ustawa o VAT z 1993 r."). W uzasadnieniu skargi wskazano, iż oparcie decyzji organu drugiej instancji na obowiązującym art. 33 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r. odpowiadającym treścią nieobowiązującym przepisom jest błędne i nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym. Ponadto literalne brzmienie przepisów ustawy o VAT z 2004 r. jest inne niż brzmienie przepisów ustawy o VAT z 1993 r. z dnia powstania obowiązku podatkowego.