Wyrok NSA z dnia 11 maja 2010 r., sygn. I FSK 693/09

Przepis art. 106 § 3 p.p.s.a. nie może być podstawą do kwestionowania ustaleń przyjętych przez organy podatkowe i nie może służyć zwalczaniu ustaleń faktycznych, z którym strona się nie zgadza.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Po 992/08 w sprawie ze skargi T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 2 czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 992/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi T. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 2 czerwca 2008 r. w P. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2002 r., oddalił skargę.

W uzasadnieniu podał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego ... decyzją z dnia 10 grudnia 2007 r. wydaną na podstawie art. 21 § 3, art. 47 § 3, art. 51 § 1, art. 53 § 1 i § 4, art. 63 § 1, art. 207 Ordynacji podatkowej oraz art. 10 ust. 2, art. 19 ust. 1, art. 26 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), a także § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), określił T. N. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za grudzień 2002 r., stanowiącej różnicę pomiędzy podatkiem należnym a podatkiem naliczonym. Powodem wydania decyzji było ustalenie, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą pod nazwa "N.", w rejestrze zakupów za grudzień 2002 r. zaewidencjonował i rozliczył w deklaracji VAT-7 podatek naliczony wynikający z faktur VAT wystawionych przez "S." M. M. w P. W treści faktur wskazano, iż przedmiotem transakcji były usługi wykonania przyłączy telekomunikacyjnych i instalacji. Organ pierwszej instancji uznał, że faktury te nie dokumentowały rzeczywistego obrotu gospodarczego, tj wystawca nie dokonał czynności wskazanych w fakturach wobec czego nie mogły stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego. Od powyższej decyzji T. N. złożył odwołanie, w którym stwierdził, że podstawą odliczenia podatku VAT są poprawnie wystawione faktury, natomiast przepisy nie nakazują, aby do faktur należało dołączać dokumentację dodatkową uwiarygodniającą prawdziwość wykonanych prac, wskazanych w tych fakturach. Ponadto jego zdaniem, nie wskazano jakichkolwiek uchybień prawnych, co do prawidłowości dokumentów księgowych a kontrola w zakresie podatku dochodowego nic nie wykazała, poza kilkoma fakturami, co do których były zastrzeżenia i podatnik złożył stosowne korekty. Podatnik podniósł także, że kontrola "miała charakter zastraszania i działań na niekorzyść podatnika", poprzez sugestie, że wyznaczenie na pełnomocnika małżonki tj. R. N. ułatwi przeprowadzenie kontroli, co w rezultacie uniemożliwiło podatnikowi w stosownym terminie zapoznanie się z materiałami dowodowymi w sprawie, nie podjęto kroków sprawdzających, czy firma wystawiająca fakturę kosztową "odprowadzała" podatek VAT oraz nie ujawniono żadnych nieprawidłowości w związku z transakcjami zawartymi przez podatnika z firmą "S.". Po rozpatrzeniu sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z dnia 2 czerwca 2008 r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wskazał, że faktury mają nie tylko aspekt formalny ale również materialny - treść faktury musi odpowiadać rzeczywistym zdarzeniom gospodarczym. Faktura stanowi podstawę do odliczenia podatku w niej wykazanego, gdy rzeczywistą podstawę jej wystawienia stanowią czynności objęte zakresem ustawy o VAT, faktycznie wykonane między wykazanymi w tej fakturze sprzedawcą i nabywcą. Jeżeli faktura nie dokumentuje żadnej rzeczywistej transakcji dokonanej między tymi podmiotami, wykazany w niej podatek naliczony nie podlega odliczeniu, nawet wówczas, gdy jej wystawca był zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i rozliczył się z urzędem skarbowym z podatku wykazanego w tej fakturze. W toku postępowania przed organami obu instancji T. N. nie przedłożył żadnych dowodów, które w jakikolwiek sposób potwierdzałyby wykonanie usług przez wystawcę omawianych faktur. Organ odwoławczy wyjaśnił, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego (włączonego do akt sprawy postanowieniem z dnia 15 listopada) 2007r. wynika, że wskazany wyżej podmiot nie dokonał czynności wykazanych w wystawionych fakturach. Przesłuchiwana w charakterze podejrzanej M. M. zeznała, że nie świadczyła nigdy żadnych prac na rzecz podatnika T. N. Wystawiała jedynie faktury pod dyktando W. W. Powyższe zeznanie zostało potwierdzone przez nią w trakcie przesłuchania jej w charakterze świadka w Urzędzie Kontroli Skarbowej w P., podczas którego zeznała, że zatrudnianych przez siebie pracowników ze względu na brak zleceń zwolniła w 2001 r. Następnie, w związku z trudnościami finansowymi zdecydowała się na współpracę z W. W., który zaproponował jej prowadzenie niepełnej księgowości polegającej na drukowaniu faktur VAT i robieniu rejestrów dla firm: "A.", "C." oraz "S.". Wskazane firmy były prze niego założone w celu wystawiania fikcyjnych faktur i wyłudzania podatku VAT. W. W. zlecał jej, jaką fakturę, tj. o jakiej treści i na jaką firmę i kwotę ma wystawić. Za drukowanie faktur i prowadzenie fikcyjnych rejestrów VAT otrzymywała 500 zł miesięcznie. Przesłuchany w Urzędzie Kontroli Skarbowej w P., w charakterze świadka, W. W. zeznał, że firma "S." to fikcyjna firma stworzona przez R. N. Również z zeznań R. N. przesłuchanego w charakterze podejrzanego przez oficerów centralnego Biura Śledczego KGP, wynika, że M. M. wystawiała fikcyjne faktury kosztowe. Biorąc to pod uwagę, organ odwoławczy stwierdził, że wyjaśnienia podatnika zawarte w odwołaniu oraz składane w toku postępowania, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, są niewiarygodne. Podniósł także, że gdy podatnik z danego zdarzenia wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne, to przede wszystkim na nim (nie tylko na organie podatkowym) spoczywa ciężar udowodnienia, że zachodzą określone w przepisach przesłanki - w przedmiotowym przypadku - do skorzystania z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Za bezpodstawne organ odwoławczy uznał zarzuty nie zapewnienia podatnikowi możliwości czynnego udziału w postępowaniu oraz, że kontrola miała charakter zastraszania. Wskazał, że został on poinformowany o prawie do czynnego udziału w każdym stadium postępowania. Podatnik udzielił pełnomocnictwa swojej małżonce do reprezentowania go we wszystkich sprawach przed urzędem skarbowym. Tym samym w prowadzonym postępowaniu strona była reprezentowana przez pełnomocnika, który mógł dokonać czynności w jej imieniu.