Wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. I FSK 628/09

Jeżeli lokalne organy władzy wykonują działalność dotyczącą oferowania miejsc na parkingach w charakterze organów władzy publicznej, to powinny być uznawane za podatnika zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit drugi VI Dyrektywy, jeżeli ich nieopodatkowanie prowadziłoby do znaczącego zakłócenia konkurencji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia NSA Ryszard Mikosz, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "W." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/WA 2705/08 w sprawach ze skarg "W." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 lipca 2008 r. nr ..., ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w sprawie podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2002 r., styczeń, luty 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "W." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 180 ( słownie: sto osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 27 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/WA 2705/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi "W." sp. z o.o. w W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 18 lipca 2008 r. nr ... i nr ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w sprawie podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2002 r. oraz styczeń i luty 2003 r.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że wnioskiem z 26 listopada 2007 r. spółka zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w W. o stwierdzenie nieważności dwóch decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z 31 grudnia 2003 r. w wymienionym przedmiocie. W uzasadnieniu wniosku spółka podniosła, że ostateczne decyzje podatkowe zostały wydane z naruszeniem art. 217 Konstytucji RP, art. 2 ust. 1, art. 15 oraz art. 27 ust. 5 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej u.p.t.u.), a także art. 21 § 3 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). Spółka prowadziła działalność, która obejmowała organizowanie systemu płatnego niestrzeżonego parkowania i pobieranie opłat za parkowanie na drogach publicznych w W., które to opłaty zawierały podatek VAT. Opłaty parkingowe za parkowanie na drogach publicznych zostały uznane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P 6/02 za daniny publiczne, nie są więc one wynagrodzeniem za usługę. W czasie, kiedy wydawano kwestionowane decyzje, wyrok TK był już opublikowany. Takie samo stanowisko zajął NSA w wyroku z 10 lipca 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1975/02. Skoro postój pojazdu w strefie parkowania nie jest świadczeniem usługi w rozumieniu art. 2 ust. 1 u.p.t.u., to wydając kwestionowane decyzje organ naruszył art. 2 ust. 1 oraz art. 15 tej ustawy (przyjmując daninę publiczną za podstawę opodatkowania), a także art. 27 ust. 5 u.p.t.u. (nakładając dodatkowe zobowiązanie podatkowe). Naruszono też zdaniem strony art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, bowiem warunkiem jego zastosowania było istnienie obowiązku podatkowego. Naruszenie tych przepisów miało rażący, ewidentny charakter w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, który to przepis był podstawą wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji.