Wyrok NSA z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. II FSK 1221/08

Z treści art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że prawidłowo złożony wniosek o stwierdzenie nadpłaty wszczyna szczególną procedurę podatkową, którą określić można postępowaniem w sprawie stwierdzenie nadpłaty podatku.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Sędziowie NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. L. - P. i J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 520/07 w sprawie ze skargi I. L. - P. i J. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 14 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Kr 520/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J. P. i I. L. - P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 lutego 2007 r. w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r.

2. Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. W dniu 7 sierpnia 2003 r. skarżący złożyli w Urzędzie Skarbowym K. korektę wspólnego zeznania PIT-36 za 2002 r. Uzasadnieniem złożenia korekty była konieczność pomniejszenia przychodów podatnika z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej o kwotę 214.004,30 zł netto. Powyższa kwota wynikała z faktury VAT wystawionej w dniu 19 grudnia 2002 r. na rzecz firmy E. Sp. z o.o., która zakwestionowała wykonanie przez skarżącego usługi budowlanej objętej sporną fakturą i odmówiła wypłaty określonej w niej kwoty. W związku z powyższym zdaniem podatników powstała nadpłata w wysokości 7.408,70 zł.

Decyzją z dnia 16 września 2003 r. organ pierwszej instancji odmówił podatnikom stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. argumentując, że kwota wynikająca z faktury mimo, że faktycznie niezapłacona przez kontrahenta podatnika stanowi "kwotę należną" w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) zw. dalej w skrócie: u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym w 2002 r., a w związku z tym stanowiła przychód z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego w 2002 r. Powyższe rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia 19 grudnia 2003 r. Na skutek wniesionej przez podatników skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie decyzje organów podatkowych obu instancji zostały uchylone wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2006 r., Sygn. akt I SA/Kr 8/04. WSA w Krakowie uznał, że nie można uznać przychodu za należny, skoro w ogóle nie wiadomo czy należność istnieje, albowiem E. Sp. z o.o. stanęła na stanowisku, że roboty budowlane potraktowane przez skarżącego jako dodatkowe mieściły się w ramach umowy i objęte były określonym niej zryczałtowanym wynagrodzeniem. W związku z tym nastąpiło zanegowanie istnienia należności.