Wyrok NSA z dnia 13 lutego 2009 r., sygn. II OSK 144/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędziowie sędzia NSA Zofia Flasińska /spr./ sędzia NSA Anna Łuczaj Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1367/07 w sprawie ze skargi R. Z. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...], 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz R. Z. kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2007 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1367/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. Z. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2007 r., którą uchylono decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] października 2003 r. stwierdzającą, że R. Z., poprzednio R. J. B. utraciła obywatelstwo polskie i odmówiono stwierdzenia posiadania przez nią obywatelstwa polskiego.

Sąd I instancji uznał, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. W ocenie Sądu, uchylenie decyzji organu I instancji przez organ odwoławczy było zasadne, bowiem rozstrzygnięcie tego organu nie mieściło się w granicach żądania strony. R. Z. złożyła bowiem wniosek o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego, natomiast Wojewoda orzekł o utracie obywatelstwa polskiego. Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego, iż stwierdzenie utraty obywatelstwa polskiego nie jest tożsame z odmową stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.

Zdaniem Sądu I instancji, zaskarżona decyzja w części, w której odmówiono stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez skarżącą również odpowiada prawu. Sąd wskazał, iż podstawową kwestią wymagającą ustalenia w niniejszej sprawie było to, czy skarżąca, w związku z wyjazdem wraz z rodzicami do Izraela i nabyciem obywatelstwa izraelskiego w 1957 r., poprzedzonym skierowaniem przez jej rodziców wniosku do Rady Państwa o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego, utraciła obywatelstwo polskie na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 5, poz. 25 ze zm.). Przepis ten przewidywał możliwość utraty obywatelstwa polskiego na skutek nabycia obywatelstwa obcego jedynie po uzyskaniu zezwolenia władzy polskiej na zmianę obywatelstwa. Orzekanie o utracie obywatelstwa, w tym o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa w związku z nabyciem obywatelstwa obcego, należało do Rady Państwa (art. 13 ust. 1 powołanej ustawy). Orzeczenie o utracie obywatelstwa polskiego następowało na wniosek Prezesa Rady Ministrów, a ogłoszenie takiego orzeczenia w Monitorze Polskim zastępowało doręczenie orzeczenia.