Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 386/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędziowie: NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), WSA del. Stefan Kowalczyk, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. B. i M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1009/07 w sprawie ze skargi M. B. i M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 13 marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. B. i M. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1795/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. i M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 13 marca 2007 r. nr [...], w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Zaskarżoną decyzją, wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 1970/06 zw. dalej w skrócie: wyrokiem z dnia 16 października 2006 r., Dyrektor Izby Skarbowej w W. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia 21 listopada 2005 r. w całości i określił skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 33.425,50 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w toku kontroli stwierdzono nieprawidłowości polegające na: zawyżeniu kosztów uzyskania przychodów o kwotę stanowiącą wartość zaliczki, a nie faktycznie poniesionych wydatków z tytułu delegacji i kwotę stanowiącą dwukrotnie zaksięgowany rachunek za hotel w H. oraz zaewidencjonowaniu w kwietniu 2001 r. cła wynikającego z dokumentu SAD w rubryce "pozostałe wydatki" zamiast w rubryce "zakup towarów", oraz zaewidencjonowaniu kosztów delegacji w kolumnie "zakup towarów" zamiast "pozostałe wydatki". Organ stwierdził, że prowadzona przez skarżącego w 2001 r. księga przychodów i rozchodów w części dotyczącej przychodów jest nierzetelna i pominął ją jako dowód w postępowaniu podatkowym na podstawie art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Organ uznał, że księga nie zawiera zapisów wszystkich uzyskanych przychodów na co wskazują rozbieżności pomiędzy marżą wynikającą z księgi podatkowej (9,6%), a marżą wynikającą z porównania dowodów zakupu i sprzedaży (od 33% do 1130%). W konsekwencji podstawę opodatkowania organ określił w drodze oszacowania stosując metodę porównawczą wewnętrzną i zewnętrzną. Porównał marże stosowane przez innych podatników prowadzących działalność w takim samym zakresie w podobnych warunkach i w tym samym okresie.