Wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 219/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędziowie NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), WSA del. Ludmiła Jajkiewicz, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt I SA/Bk 350/07 w sprawie ze skargi B. M. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 29 marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zapłaty zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 października 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku sygn. akt I SA/Bk 350/07 uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie ze skargi B. M. W. w przedmiocie rozłożenia na raty zapłaty zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że w przypadku decyzji opartych na uznaniu administracyjnym szczególnego znaczenia nabiera wynikający z art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) obowiązek należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia, przedstawienia i oceny wszystkich okoliczności przemawiających zarówno za jak i przeciw wystąpieniu przesłanek warunkujących zastosowanie wnioskowanej ulgi. Uzasadnienie faktyczne powinno być zindywidualizowane m.in. z uwagi na odesłanie ustawodawcy do nieostrych pojęć takich jak: ważny interes indywidualny i ważny interesu publiczny jako przesłanek zastosowania ulgi. Sąd wskazał, że odmowa rozłożenia na raty zaległości podatkowej powinna być szczególnie przekonywująco i jasno uzasadniona, tak by nie było wątpliwości, że okoliczności konkretnej sprawy zostały należycie ocenione a wnioski z nich płynące nie są dowolne, a rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją.