Wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2009 r., sygn. II FSK 2013/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie NSA Jacek Brolik, WSA del. Hanna Kamińska (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. J. i E. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1319/07 w sprawie ze skargi J. J. i E. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 22 maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. J. i E. J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. J. i E. J. złożyli skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 2008r. sygn. akt I SA/Wr 1319/07, oddalającego skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 22 maja 2007r. Nr: [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998r.

2. Sąd I instancji przyjął następujący stan faktyczny :

3. Zaskarżoną decyzją, Dyrektor Izby Skarbowej we W., wykonując orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 24 października 2005 r. akt I SA/Wr 2826/03, uchylił rozstrzygniecie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 21 grudnia 2006 r., określając skarżącym J. i E. J. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. oraz odsetki za zwłokę od zaległości w zaliczkach.

Sąd, w przywołanym wyroku, potwierdził zasadność określenia skarżącym podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, zarzucił jednak: a/ naruszenie art. 23 Ordynacji podatkowej poprzez niewskazanie jaką metodą szacowania posłużył się organ podatkowy - do czego obligowała treść przepisu; b/ nieprawidłowe ustalenie przychodu ze sprzedaży, ponieważ z akt sprawy wynikało, że wbrew przyjętym ustaleniom mydło wchodziło w skład każdego zestawu, co wpływało na ilość sprzedaży bezrachunkowej zestawów kosmetyków w obu firmach; c/ błędy co do sposobu wyliczenia przychodu ze sprzedaży bezrachunkowej, w której posłużono się metodą porównawczą wewnętrzną, odwołującą się do danych za 1999 r. (ceny sprzedaży stosowanej w detalu - 40 zł), bez ustalenia czy okoliczności istniejące w obu okresach są porównywalne, z akt sprawy wynikało tymczasem, że w 1998 r. firma B. nie wynajmowała powierzchni handlowych, zaś istniejące w jej siedzibie warunki uprawniały do stwierdzenia, że sprzedaż detaliczna mogła się tam odbywać, przy czym z wyjaśnień skarżącego wynikało, że wówczas stosowane były ceny hurtowe.; d/ niewykonanie wskazań z wyroku z dnia 5 kwietnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 1715/03, gdzie nakazano ustalenie liczby poszczególnych zestawów i określenie ich średniej ceny, co wyklucza to zatem odwoływanie się do ustaleń poczynionych w postępowaniu za 1999 r.; e/ pominięcie jako dowodów wydruków z kasy fiskalnej bez merytorycznego uzasadnienia takiego działania, jak również pominięcie uzasadnionych kosztów uzyskania przychodów, na które strona nie była w stanie przełożyć dokumentów świadczących o wysokości ich poniesienia, w sytuacji gdy podstawa opodatkowania była ustalana w drodze oszacowania.