Wyrok NSA z dnia 9 lipca 2009 r., sygn. II FSK 135/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Ludmiła Jajkiewicz, , Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 listopada 2007 r. sygn. akt I SA/GL 324/07 w sprawie ze skargi Spółka Wodna "B." w R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia 12 marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/GL 324/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od organu odwoławczego kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Przedmiotem rozpoznania Sądu była sprawa ze skargi Spółki Wodnej "B." w R. (dalej: Spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia 12 marca 2007 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia 15 grudnia 2006 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia 14 lipca 2006 r., zmieniającej w trybie art. 230 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) - zwanej dalej ord. pod. w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2002 r. z dnia 9 września 2005 r. z kwoty 288.990,50 zł na kwotę 289.320 zł.

W skardze na decyzję organu odwoławczego Spółka ponowiła argumentację przedstawioną we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji organu drugiej instancji, określającej Spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2002 r. Na poparcie tezy, że nie posiada przymiotu jednostki prowadzącej działalność gospodarczą, wskazała, że cel jej działalności służy zaspokojeniu potrzeb ludności w zakresie zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego i nie ma charakteru zarobkowego. Wskazała, że art. 164 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r., Nr 239, poz. 2019 ze zm.) uniemożliwia działanie spółki wodnej w celu osiągnięcia zysku, a powstająca ewentualnie na koniec roku nadwyżka przychodów nad kosztami jest efektem np. wyższego, niż założono przy ustalaniu stawki, poboru wody czy też zmniejszenia kosztów działalności, jest zyskiem netto. Ustawodawca, zakładając możliwość osiągnięcia zysku netto wskazał w art. 164 pkt 2 ustawy - Prawo wodne, że może on być przekazany na cele statutowe. Stwierdziła, że powoływany przez organ § 8 pkt 2 statutu spółki stanowi jedynie, że do osiągnięcia celów spółki służą wpływy i zyski, co w żaden sposób nie może być utożsamiane z przyjętym przez organ założeniem, że osiąganie zysków przez spółkę jest jej statutowym celem. Podkreśliła, że zgodnie z wymogiem określonym w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 178 ze zm.) warunkiem podjęcia działalności gospodarczej jest uzyskanie przez przedsiębiorcę wpisu do właściwego rejestru, a spółka wodna nie podlega takiemu wpisowi. Zgodnie zaś z ugruntowanym w orzecznictwie sądowym stanowiskiem spółka wodna nie jest spółką, do której odnosi się art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz. U. Nr 33, poz. 175) oraz art. 479 § 1 pkt 1 k.p.c. Spółka wskazała także na art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) - zwanej dalej upol w brzmieniu obowiązującym w 2002 r., podkreślając, że zastosowanie stawek podatku od nieruchomości przewidzianych dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budowli skutkuje niewłaściwym określeniem wysokości zobowiązania podatkowego, co stanowi rażące naruszenie prawa. Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.