Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2009 r., sygn. I FSK 1639/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia WSA (del.) Tomasz Kolanowski, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 341/07 w sprawie ze skarg Z. N. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 2 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące czerwiec, lipiec i grudzień 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1900 zł (słownie: jeden tysiąc dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 341/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi Z. N. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 2 lutego 2007 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec, lipiec i grudzień 2002 r.

2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, że istotą sporu w przedmiotowej sprawie jest w istocie sposób prowadzenia postępowania dowodowego i ocena materiału zebranego w sprawie. Zdaniem skarżącego rozstrzygnięcia organów, kwestionujące prawo do odliczenia podatku naliczonego przez skarżącego z faktur wystawionych przez firmę "R." P. Ś., nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. W ocenie organów zebrany materiał dowodowy potwierdza, iż skarżący nie poniósł wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi przez wskazaną firmę, a zatem nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w kwotach wykazanych w spornych fakturach VAT.

W ocenie Sądu I instancji organy wyczerpująco zebrały materiał dowodowy przydatny do wydania ostatecznych decyzji oraz dokonały wszechstronnej i trafnej jego oceny, a przy tym właściwie zastosowały przepisy prawa materialnego i procesowego, a stan faktyczny i prawny sprawy ustalono zgodnie z wymogami zawartymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.), a w szczególności w art. 122, art. 180, art. 187, art. 188 oraz art. 191 tej ustawy.