Wyrok NSA z dnia 11 marca 2008 r., sygn. II FSK 944/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Grzelak (sprawozdawca), Sędziowie NSA Antoni Hanusz, Sędzia del. WSA Ludmiła Jajkiewicz, Protokolant Honorata Klósek, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. S. i R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 marca 2006 r. sygn. akt I SA/Gd 324/04 w sprawie ze skargi J. S. i R. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 2 kwietnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną 2) zasądza od J. S. i R. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem oddalono skargę z tym uzasadnieniem, że decyzja określająca J. i R. S. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. nie narusza prawa.

Określenie wzmiankowanego podatku spowodowane zostało faktem bezpodstawnego odliczenia od dochodu kwot stanowiących spłatę kredytu zaciągniętego na cele mieszkaniowe w latach 1989 - 1992. Podatnicy nie nabyli bowiem prawa do ulgi mieszkaniowej na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku wyrównawczym. Spełnienie tego warunku było jedną z przesłanek uprawniających, zgodnie z unormowaniami art. 54 ust 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U Nr 80, poz. 350 ze zm., zw. dalej: updf), podatnika do dokonywania dalszych odliczeń wydatków mieszkaniowych według reguł tej ustawy. W odwołaniu podatnicy podnieśli, że organ II instancji uchylając decyzję za 1997 r. uznał prawo ich do odliczenia kredytu zaciągniętego w 1992 r. wraz z odsetkami. Ponieważ zaś postępowanie podatkowe za 1998 i 1999 r obejmowało ten sam stan prawny powinno być tak samo ocenione. Wraz z odwołaniem podatnicy dostarczyli stosowne zaświadczenia z banku. Wywodząc dalej, podatnicy twierdzili, że nie byli zobowiązani do złożenia zeznania, o którym mowa w art. 12 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym (Dz U Nr 42, poz. 158, dalej: upw), gdyż w wymienionych latach nie korzystali z odliczeń. Wyjaśniali przy tym, że roszczenie o ulgę w podatku dochodowym od osób fizycznych wywodzą nie z przeniesienia zyskanej wcześniej ulgi podatku wyrównawczym na podstawie decyzji na konkretną kwotę w latach 1989 - 1991, lecz z ustawowego zapewnienia, że w tych latach, w których będą podatnikami, będą mogli dokonać odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na spłatę kredytu. Organ odwoławczy odmówił racji tym wywodom i powołując się na treść owego art. 54 ust 3 updf stwierdził, że podatnicy zachowali prawo do pełnego rozliczenia ulgi mieszkaniowej, nabytej na podstawie ustawy o podatku wyrównawczym na zasadach ustanowionych w updf, o ile prawo to rzeczywiście nabyli. W pojęciu organu nabycie tego prawa ma miejsce wówczas, gdy podatnik w zeznaniu podatkowym dokona odliczeń z tytułu przedmiotowej ulgi, stosownie do uregulowań upw. W spornym przypadku podatnicy na tych zasadach nie nabyli ulgi mieszkaniowej. Z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wynikało też, że brak dokumentu umożliwiającego prawidłowe określenie wysokości kwoty stanowiącej spłatę kredytu otrzymanego w 1992 r. oraz wysokości należnych odsetek od tej kwoty, spłatę kredytu odliczono podatnikom od dochodu do wysokości należności głównej w latach 1992, 1994 i 1995.