Wyrok NSA z dnia 8 lutego 2008 r., sygn. II FSK 1697/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie: NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), WSA del. Sławomir Presnarowicz, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. C. G. i R. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/Po 997/05 w sprawie ze skargi J. C. G. i R. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 kwietnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. C. G. i R. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 5 lipca 2006 r. o sygn. I SA/Po 997/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: WSA) oddalił skargę J. C. G. i R. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 kwietnia 2005 r. o nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. z dnia 30 września 2004 r. o nr [...], wydaną w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 199.456,90 zł, tj. o kwotę 23.532 zł wyższą od zadeklarowanej przez podatników. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. (w skrócie: P.p.s.a.).

1.2. Uzasadniając wyrok podano, że w skardze na powyższą decyzję organu II instancji podatnicy (reprezentowani przez pełnomocnika - radcę prawnego) - wnosząc o jej uchylenie, zarzucili naruszenie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. (dalej: u.p.d.o.f.), w brzmieniu obowiązującym w 2001 r., tj.: (1) art. 14 ust. 1b, poprzez zastosowanie dyspozycji tego przepisu w sytuacji rozliczenia kompensacyjnego pomiędzy stronami umowy sprzedaży; (2) art. 14 ust. 2 pkt 5, poprzez nieuzasadnione zastosowanie tego przepisu w odniesieniu do odsetek od środków na rachunkach bankowych utrzymywanych niezależnie od wykonywanej działalności gospodarczej; (3) art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. g/, poprzez nieuzasadnione nieuwzględnienie wydatków na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczonych na remont i modernizację budynku mieszkalnego i w konsekwencji odmowę odpowiedniego umniejszenia podatku oraz gwarancji konstytucyjnych wyrażonych art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 32 ust. 1 i 2, a także art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej - Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm. (dalej: Konstytucja RP), zapewniającym możliwość bezpośredniego jej stosowania poprzez abstrakcyjne ustalenie obciążeń podatkowych, utrudniających podatnikowi (także skarżącym) prowadzenie działalności gospodarczej, co stanowi akt dyskryminacji wobec innych przedsiębiorców i narusza zasadę demokratycznego państwa prawa i zasadę ochrony własności. Zaskarżonej decyzji zarzucono również naruszenie art. 21 § 1 pkt 1 oraz 3, art. 187 i art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm. (dalej: O.p.).