Wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2008 r., sygn. II FSK 10/07

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędziowie: NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), WSA del. Hanna Kamińska, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych: 1) Dyrektora Izby Skarbowej w K. 2) J. W. i W. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 155/06 w sprawie ze skargi J. W. i W. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie

UZASADNINIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 lipca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 listopada 2005 r. określającą J. i W. W. podatek dochodowy od osób fizycznych za 2001 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że sporny problem dotyczy zaliczenia przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów rat wynikających z zawartych przez niego pięciu umów, nazwanych umowami leasingowymi, a nadto zasadności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz firmy A., S. oraz kwot wydatkowanych na zakup telewizora i anteny.

Odnosząc się do ostatniego z wymienionych zagadnień problemowych, Sąd podzielił stanowisko strony skarżącej. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe obu instancji zakwestionowały zasadność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 892.54 zł., wydatkowanej przez podatnika na zakup telewizora i anteny. Natomiast skarżący podnieśli, że wydatek został poniesiony na rzecz pracowników i może on stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ miał wpływ na ich efektywność, a co za tym idzie związek odpowiednich warunków wypoczynku pracowników z przychodami, które zostały lub mogły zostać osiągnięte, jest oczywisty. Sąd stwierdził, że organy podatkowe nie kwestionowały, iż sporny wydatek miał miejsce, oraz że został poniesiony na zakup telewizora i anteny. Nie podjęto polemiki z twierdzeniami podatnika, iż telewizor został wykorzystany na rzecz jego pracowników po to, by poprawić warunki pracy i wypoczynku. Organy tym samym nie podjęły dyskusji w przedmiocie związku poniesionego wydatku ze źródłem przychodów.