Wyrok NSA z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. II FSK 1095/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie: NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), WSA del. Sławomir Presnarowicz, , Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 22 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Łd 107/07 w sprawie ze skargi T. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 21 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za 2003r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz T. S. kwotę300 ( trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 marca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 listopada 2006 r. w przedmiocie określenia T. S. wysokości zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych za 2003 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w stanie faktycznym w niniejszej sprawie podatniczka prowadziła działalność handlową. W jej ramach dokonywała sprzedaży prasy, z której uzyskany przychód, tak jak w przypadku pozostałych towarów, opodatkowywała stawką 3%. Organy podatkowe zarzucają podatniczce błędną kwalifikację, gdyż uważają, że była kolporterem prasy na podstawie umowy o kolportaż prasy. Sąd podkreślił, że ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne nie definiuje pojęcia kolportażu prasy. Takiej definicji nie zawiera również żaden akt prawny z zakresu prawa podatkowego. W systemie prawnym nie istnieje również jakikolwiek akt prawny określający to pojęcie. Sąd odwołał się do wcześniejszego wyroku z dnia 15 listopada 2005 r. sygn. akt I SA/Łd 1027/05, którego ocena prawna, stosownie do treści art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wiązała Dyrektora Izby Skarbowej, w którym to wyroku Sąd wyjaśnił, że umowa kolportażu jest stosunkiem zobowiązaniowym zbliżonym do umowy komisu. Zatem kolportaż zachodziłby wtedy, gdy podatnik sprzedawał prasę w imieniu własnym, ale na rachunek dostarczającego wydawnictwa. Analizując w powyższym aspekcie "umowę współpracy w zakresie sprzedaży wydawnictw" z dnia 15 lipca 2002 r., zawartą z spółką "Ruch" oraz umowę z dnia 16 stycznia 2003 r. zawartą z wydawcą "Nowego Łowiczanina", Sąd stwierdził, że podatniczka nie zawierała umów o kolportaż prasy. Wynika to z kilku okoliczności. Po pierwsze, wyraźnie z treści pierwszej ze wspomnianych umów wynika, że podatniczka sprzedawała prasę we własnym imieniu i na własny rachunek. Po drugie, skarżąca z tytułu tych stosunków zobowiązaniowych otrzymywała marżę i rabat, a nie prowizję. Po trzecie, faktury wystawiane przez dostawców prasy nie odnosiły się do prowizji należnej kolporterom prasy, ale dotyczyły sprzedaży wydawnictw. Po czwarte, postanowienia umowne dotyczące zwrotu niesprzedanej prasy nie są jedynie charakterystyczne dla umów kolportażu. W aktualnych warunkach rynkowej konkurencji częste są zastrzeżenia umowne odnoszące się do zagwarantowania odbioru niesprzedanego towaru. W ocenie Sądu pierwszej instancji organ podatkowy błędnie zastosował przepis art. 12 ust. 1 pkt 3e ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. W przypadku braku definicji ustawowej pojęcia kolportażu prasy, zasadą powinno być rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario). Zwłaszcza, że zakwalifikowanie przez podatniczkę sprzedaży prasy, jako działalności usługowej w zakresie handlu, a nie jako kolportażu prasy spowodowało, że zobowiązanie podatkowe skarżącej było nieco wyższe. Zatem taka interpretacja nie spowodowała uszczerbku w interesach fiskalnych Skarbu Państwa.