Wyrok NSA z dnia 10 lipca 2007 r., sygn. I OSK 1074/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.) Sędziowie NSA Janina Antosiewicz Małgorzata Borowiec Protokolant Kamil Wertyński po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 marca 2006 r. sygn. akt IV SA/Po 463/04 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 15 marca 2006 r., IV SA/Po 463/04 oddalił skargę K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta [...] na podstawie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. nr 71 poz. 734 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz.U. nr 156, poz. 1817) przyznał K. K. dodatek mieszkaniowy w wysokości 240,62 zł na okres od 1 lutego 2004 r. - 31 lipca 2004 r. W uzasadnieniu organ stwierdził, że w gospodarstwie domowym zamieszkują 3 osoby w lokalu o powierzchni 48,47 m2. Łączny dochód członków tego gospodarstwa w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku wynosi 1514.64 zł, co w przeliczeniu na jednego członka gospodarstwa miesięcznie wynosi 168.29 zł. Wydatki za lokal za miesiąc wyniosły 385.12 zł a więc spełnione zostały warunki do otrzymania dodatku. Decyzja ta została utrzymana w mocy z powołaniem się na przepisy: art 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 7 ust. 1, ust. 6 i 7 ustawy o dodatkach mieszkaniowych ( w wyroku błędnie określono ten artykuł, jako art. 17) oraz § 2 ust. 1 pkt 5, ust. 2 i ust. 3 oraz § 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie dodatków mieszkaniowych przez organ odwoławczy, który stwierdził, że odwołania nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych w przypadku wnioskodawcy wysokość dodatku ustala się jako różnicę pomiędzy wydatkami ponoszonymi na powierzchnię normatywną, pomniejszonymi do 90%, a 12% udziałem dochodów miesięcznych w trzyosobowym gospodarstwie. Dla wnioskodawcy za podstawę obliczenia wydatków przyjmuje się wydatki poniesione z tytułu odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego oraz opłaty za energię cieplną, wodę, odbiór nieczystości stałych i płynnych, (z wyłączeniem ubezpieczenia, podatku od nieruchomości i opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów) powiększonych o ryczałt z tytułu braku instalacji ciepłej wody dostarczanej z zewnątrz (§ 2 ust. 1 pkt. 5 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie dodatków mieszkaniowych). "Właścicielem przedmiotowego budynku mieszkalnego jest Zakład Gospodarki Mieszkaniowej Sp. z o.o. w [...]". Najmowany lokal mieszkalny nie stanowi zasobu gminnego. Wobec tego wysokość czynszu powinna zostać ustalona w myśl art. 6 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy o dodatkach mieszkaniowych nakazującego zaliczyć wydatki ponoszone z tytułu użytkowania mieszkania wyłącznie do wysokości czynszu, jaki obowiązywałby dla takiego lokalu w zasobie gminnym oraz pozostałe opłaty w wysokości przyjętej dla mieszkań należących do gminy. Na podstawie przepisów uchwały nr [...] Zarządu Miejskiego w [...] z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie określenia stawek czynszu za lokale mieszkalne oraz za lokale socjalne organ zakwalifikował przedmiotowy lokal do najwyższej kategorii, wobec tego przyjął stawkę 3,24 zł za m2, pomniejszając faktycznie ponoszoną o 0,51 zł. Mimo, że rzeczywisty wydatek z tytułu odszkodowania stanowił kwotę 181,76 zł słusznie został skorygowany przez organ I instancji do kwoty 157,04 zł. Zaliczenie lokalu do niższych kategorii wiązałoby się z obniżeniem wydatku. Nadto organ podzielił pogląd, że opłaty za dostawę do lokalu energii cieplnej, mające charakter zaliczkowy w okresie rozliczeniowym należy przeliczyć na 12 miesięcy bowiem wskazuje na to § 2 ust. 3 powołanego rozporządzenia, nakazujący wydatki naliczone za okres dłuższy niż jeden miesiąc przeliczać na okresy miesięczne.