Wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2006 r., sygn. I OSK 1198/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Zbigniew Rausz (spr.) Sędziowie Małgorzata Jaśkowska Jerzy Stankowski Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 lipca 2005 r. sygn. akt 4 II SA/Ka 2638/03 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta [...], na zasadzie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz.734 ze zm.), odmówił przyznania R. B. dodatku mieszkaniowego. Doszedł bowiem do przekonania, że występuje rażąca dysproporcja pomiędzy wykazanymi w deklaracji dochodami wnioskodawczyni, a jej stanem majątkowym. Dochód gospodarstwa domowego wynosił bowiem 860,72 zł miesięcznie, przy czym wydatki związane z utrzymaniem mieszkania 400 zł, stąd na utrzymanie osoby w rodzinie pozostałoby 115 zł miesięcznie. Państwo B. są właścicielami (winno być współwłaścicielami) działki rekreacyjnej w P. o powierzchni 300 m2 oraz samochodu osobowego marki Łada Samara o wartości rynkowej ok. 4000 zł. Zdaniem organu, rodzina wnioskodawczyni nie należy do grupy osób niezamożnych, dla których przeznaczone są dodatki mieszkaniowe. Przedstawione przez nią dochody rodziny nie są w stanie pokryć realnych kosztów utrzymania. Dlatego uznał, iż ten stan faktyczny uzasadnia zastosowanie dyspozycji przywołanego przepisu.

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 września 2003 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, na zasadzie art. 7 ust. 3 i art. 17 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, art.138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz.856), utrzymało w mocy powyższe rozstrzygnięcie. Organ odwoławczy doszedł do przekonania, iż odpowiada ono prawu, podzielając ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez organ pierwszej instancji.