Wyrok NSA z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. I FSK 364/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki (sprawozdawca), Sędzia NSA Edmund Łój, Sędzia NSA Jan Zając, Protokolant Grzegorz Ziemak, po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 322/04 w sprawie ze skargi Spółki A. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2. zasądza od Spółki A. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 235 zł (słownie: dwieście trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. akt I SA/Wr 322/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu skargi Spółki A [sp. z o.o. w P.] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r., uchylił zaskarżoną decyzję.

Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu decyzją z dnia [...] września 2003r., nr [...], określił spółce A kwotę zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r. w wysokości 88.906 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r. w kwocie 352 zł. Z uzasadnienia decyzji wynika, że w 2001 r. przedmiotowa spółka zajmowała się produkcją i eksportem mebli do odbiorców zagranicznych. Miejscem dostawy były miejscowości położone m.in. w Niemczech, Holandii, Belgii. W drodze powrotnej przywożono do Polski materiały i surowce do produkcji otrzymane od kontrahentów zagranicznych, tj. firmy D.i S. oraz meble, które należało naprawić w ramach reklamacji od firmy D.. Stwierdzono także, że obcy przewoźnicy wynajmowani byli przez kupującego - firmę D. i kupujący rozliczał się z nimi bezpośrednio za wykonane usługi. W dokumentach SAD - w przypadku eksportu do firmy D. dokonywanego własnymi środkami transportu przez spółkę A. w poz. 20 "Warunki dostawy" Spółka deklarowała EXW - "z zakładu spółki A". Przy takiej klauzuli koszty transportu na całej trasie dostawy ponosi kupujący. Sprzedający jest zobowiązany do pozostawienia towaru do dyspozycji na swoim terenie, bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów transportu i załadunku. W przypadku importu materiałów do przerobu spółka A deklarowała warunki dostawy DDU - dostarczone, cło nie opłacone do oznaczonego miejsca, tj. zakładu spółki A. Organ kontroli skarbowej stwierdził, że powyższe oznacza, iż sprzedający jest zobowiązany do poniesienia wszystkich kosztów związanych z towarem, aż do momentu, gdy zostanie on dostarczony do miejsca przeznaczenia. Jednocześnie organ pierwszej instancji wskazał na zapisy umowy z dnia 12 grudnia 1998 r., która nie posiadała aneksów i obowiązywała także w 2001 r. między spółką A (jako sprzedającym) a firmą D. (jako kupującym). Organ pierwszej instancji zakwestionował jako koszty uzyskania przychodów wydatki dotyczące kosztów transportu w wysokości 391.987,18 zł obejmujące: amortyzację dwóch samochodów ciężarowych oraz dwóch naczep, którymi odbywał się transport do firmy D., wydatki związane z eksploatacją ww. samochodów, delegacji zagranicznych kierowców oraz wynagrodzeń kierowców. Powołano się na art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) (dalej: u.p.d.o.p.). Wskazano, że obowiązek ponoszenia kosztów powinien wynikać z dowodów księgowych i zawartych umów. Natomiast zgodnie z pkt 7 i 9 umowy obowiązek taki spoczywał na odbiorcy wyrobów - kupującym. Zatem spółka przewożąc wyroby gotowe do swojego kontrahenta winna obciążyć go poniesionymi wydatkami z tytułu transportu, a z ewidencji księgowej nie stwierdzono, aby w 2001 r. spółka A tego typu przychód uzyskała. Mając na uwadze powyższe, w oparciu o ewidencję księgową oraz dowody zakupu, wyszczególniono koszty związane z eksploatacją samochodów ciężarowych marki Mercedes i Volvo, tj. zakup paliwa, opłaty drogowe i inne. W deklaracji VAT-7 za wrzesień 2001 r. odliczono podatek naliczony w łącznej kwocie 921.15 zł. Zdaniem organu pierwszej instancji, z uwagi na fakt, że powyższe wydatki nie stanowią w spółce kosztów uzyskania przychodów, spółka odliczając ww. podatek naliczony z faktur dokumentujących wskazane wydatki naruszyła art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.) (dalej: ustawa o VAT).