Wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2007 r., sygn. II FSK 492/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Krystyna Nowak, Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Sz 180/05 w sprawie ze skargi S. S.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. akt: I SA/Sz 180/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę S. S.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] nr [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r.

W uzasadnieniu wyroku opisując dotychczasowy przebieg postępowania wyjaśniono, że decyzją z dnia [...] r., Nr [...], Burmistrz W. działając na podstawie art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 oraz art 47 § 3 w związku z art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), art. 2, art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 lit. a, art. 4, art. 5 i art. 6 ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2002, Nr 9, poz. 84 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie u.p.o.l. - oraz § 1 uchwały Rady Miejskiej w W. z dnia [...] w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego Nr 91, poz. 1970), określił S. S.A. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości położonych w miejscowości G. w łącznej kwocie 232.012,10 zł, w tym w kwocie 230.400,00 zł za grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Podstawą decyzji organu podatkowego były ustalenia wskazujące, że zadeklarowane przez podatnika jako "pozostałe" grunty o powierzchni 367.400 m2 dla podatku od nieruchomości za rok 2003 winny zostać zakwalifikowane jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób ich zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków, gdyż po zakończeniu prowadzenia na tych gruntach działalności gospodarczej w zakresie bezpośredniej eksploatacji kruszywa winny one być objęte rekultywacją, której zakończenie powinno być stwierdzane decyzją starosty. Tymczasem w odniesieniu do tych gruntów decyzji takiej nie wydano. Zajmując takie stanowisko organ podatkowy odwołał się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, który w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 27 października 1994 r., III AZP 5/94 (OSN 1995, nr 15, poz.154) uznał, że podmioty wydobywające kopaliny prowadzą działalność gospodarczą zarówno wówczas, gdy grunty eksploatują, jak i wówczas, gdy na gruntach tych realizują obowiązkowe zadania poeksploatacyjne. Jego zdaniem dopiero zakończenie rekultywacji przesądza o tym, że grunty tracą charakter bezpośrednio zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. O tym, że rekultywacja jest zakończona, a tym samym, o utracie przez nie związku z prowadzoną działalnością gospodarczą decyduje moment, w którym decyzja o zakończeniu rekultywacji staje się ostateczna, a nie faktyczne zakończenie prac rekultywacyjnych.