Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. II FSK 281/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "T." sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 października 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 596/04 w sprawie ze skargi "T." sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 lutego 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją określającą podatek dochodowy od osób prawnych za 1992 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "T." sp. z o.o. w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 6 października 2005 r., I SA/Wr 596/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę "T." sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 20 lutego 2004 r., (...) utrzymującą w mocy wcześniejszą decyzję z dnia 3 grudnia 2003 r., (...), w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją określającą podatek dochodowy od osób prawnych za 1992 r.

2. Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym stanie faktycznym: "T." sp. z o.o. w W. w dniu 3 października 2003 r. wniosła o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Izby Skarbowej w W. z dnia 29 lutego 1996 r., którą określono spółce dodatkowe zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1992 r. W uzasadnieniu wniosku strona zarzuciła błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez nieuwzględnienie okoliczności faktycznych i dowodów istniejących w dniu jej wydania.

Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżoną decyzją z dnia 20 lutego 2004 r., wskazał, że w dniu 2 stycznia 1996 r., w którym doręczono podatnikowi tytuł wykonawczy i zawiadomienie w sprawie realizowania zajęcia zabezpieczającego, został przerwany bieg przedawnienia zobowiązania strony w podatku dochodowym od osób prawnych za 1992 r. i od tego czasu 5-letni termin rozpoczął bieg na nowo, a przedawnienie zobowiązania nastąpiło w dniu 3 stycznia 2001 r. Wypełniona tym samym została przesłanka z art. 243 par. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /dalej: o.p./, której skutkiem była niedopuszczalność wznowienia postępowania podatkowego zakończonego ostateczną decyzją Izby Skarbowej w W. z dnia 29 lutego 1996 r. Organ odwoławczy, odnosząc się do zarzutów odwołania, podniósł także, iż jak to wynika z samej sentencji decyzji z dnia 3 grudnia 2003 r., organ pierwszej instancji wydając decyzję miał na uwadze przepis art. 243 ust. 1a o.p., a w konsekwencji brał pod uwagę także art. 70 par. 4 Ordynacji o.p. i art. 20 par. 2 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 169 poz. 1387, dalej: ustawa o zmianie/, w wyniku czego prawidłowo wywiódł, że zobowiązanie strony z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1992 r. uległo, w świetle mających zastosowanie w sprawie przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych, przedawnieniu przed 1 stycznia 2003 r. Organ wskazał ponadto, odnosząc się do przepisu art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm., dalej: u.z.p./, że z uwagi na to, iż postępowanie egzekucyjne stanowi ciąg czynności egzekucyjnych, to oczywistym jest, że pierwsza czynność egzekucyjna przerywa bieg przedawnienia, przy czym potwierdzeniem prawidłowości tego stanowiska jest brzmienie art. 70 par. 3 o.p.