Wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2006 r., sygn. I FSK 314/06

1. Przytaczając podstawę kasacyjną strona winna wskazać przepis konkretnego aktu prawnego, ze wskazaniem jednostki redakcyjnej. Zarzucając naruszenie prawa materialnego, winna wskazać formę tego naruszenia, przy czym zauważyć należy, że obie formy naruszenia nie mogą wystąpić jednocześnie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt l FSK 423/05,opub. w Systemie Informacji Prawnej Lex pod nr 187703).2. Powołując zarzut błędnej wykładni przepisu prawa strona obowiązana jest podać, jak według niej dany przepis należy rozumieć, zarzucając zaś niewłaściwe zastosowania-wskazać przepis, jaki winien mieć zastosowanie. Wskazując zaś na naruszenie przepisów postępowania winna ona wskazać przepisy regulujące postępowanie przed sądami administracyjnymi, ewentualnie w powiązaniu z odpowiednimi przepisami regulującymi postępowanie administracyjne, których naruszenia sąd l instancji nie uwzględnił.3. Skargę kasacyjna wnosi się bowiem od wyroku sądu (art. 173 § 1 ppsa), Naczelny Sąd Administracyjny ocenia zatem wyrok wojewódzkiego sądu administracyjnego (art. 15 § 1 pkt 1 ppsa), postępowanie przed nim nie jest powtórzeniem postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym, gdzie kontroli podlega działanie administracji publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2005 r., sygn. akt FSK 2290/04, opubl w Lex pod nr 173245). Zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych, jak i ich uzasadnienie, winny być na tyle konkretne, aby nie trzeba się było domyślać intencji skarżącego. W postępowaniu wywołanym skargą kasacyjną obowiązuje bowiem zasada pełnego związania sądu granicami środka odwoławczego. Z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania (art. 183 § 1 ppsa). Nie może zatem konkretyzować czy precyzować za stronę zarzutów skargi kasacyjnej. Niedokładne (ogólnikowe) uzasadnienie skargi kasacyjnej bądź jego brak czyni zatem kontrolę zaskarżonego wyroku niemożliwą.