Wyrok NSA z dnia 3 października 2006 r., sygn. II FSK 1262/05

1. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. Sygn. akt K 45/01 (Dz. U. z 2002 r. Nr 100, poz. 923) nie odnosi się do wszystkich podmiotów prowadzących zakłady pracy chronionej lecz jedynie do tych, które zostały wskazane w tym orzeczeniu, tj. tych, którzy w zaufaniu do przepisów sprzed nowelizacji, a więc przed 30 listopada 1999 r. rozpoczęli realizacje długookresowych inwestycji na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w tych zakładach.
2. Jednym z podstawowych celów postępowania podatkowego prowadzonego w sprawie nadpłaty wynikającej z powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. jest ustalenie, czy podatnik ubiegający się o nadpłatę jest podmiotem, którego dotyczy to orzeczenie.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 maja 2005 r., sygn. akt I SA/Gl 1481/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę "K." S.A. w Tychach na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 sierpnia 2004 r., w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od dnia 28 grudnia 1998 r. do dnia 31 marca 2000 r.

Omawiając stan prawny i faktyczny sprawy Sąd wyjaśnił, że zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tychach z dnia 26 maja 2004 r., opierając się na art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 i 74 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), dalej O.p. Jak wynika z uzasadnienia spornego aktu prawnego, podstawą żądania stwierdzenia nadpłaty, było - w ocenie skarżącej spółki - orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r. sygn. akt K 45/01 (Dz. U. z 2002 r. Nr 100, poz. 923). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł bowiem, że art. 2 pkt 2 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101), dalej nowela z dnia 20 listopada 1999 r., w zakresie, w jakim pozbawia przedsiębiorców prowadzących zakłady pracy chronionej, przed upływem trzyletniego okresu, przewidzianego w art. 30 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 listopada 1999 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 776 i Nr 160, poz. 1082, z 1998 r. Nr 99, poz. 628, Nr 106, poz. 668, Nr 137, poz. 887, Nr 156, poz. 1019 i Nr 162, poz. 1118 i 1126 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 486 i Nr 90, poz. 1001), dalej ustawa o rehabilitacji, jest niezgodny z zasadą ochrony praw nabytych i zasadą ochrony interesów w toku, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji RP, w zakresie, w jakim nie przewiduje regulacji przejściowych niezbędnych dla zapewnienia ochrony interesów prowadzących zakłady pracy chronionej, którzy - w zaufaniu do dotychczasowych przepisów - rozpoczęli realizację długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w ich zakładach.