Wyrok NSA z dnia 6 września 2006 r., sygn. II FSK 1093/05

1. Skoro WSA nie kontrolował legalności zastosowania przez organy podatkowe określonych przepisów, a w treści skargi kasacyjnej brak uzasadnienia, w jaki sposób sąd I instancji naruszył te przepisy, tak gdy chodzi o błędną wykładnię, jak niewłaściwe ich zastosowanie, NSA pozbawiony został możliwości kontroli kasacyjnej tak sformułowanych zarzutów.
2. W sytuacji, gdy przyjęty przez sąd I instancji stan faktyczny sprawy, ustalony przez organy podatkowe, nie wypełniał dyspozycji określonych norm, przepisy te nie był podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia podatkowego, a ich zastosowanie nie znajdowało uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym na etapie postępowania podatkowego,nie można twierdzić, że sąd ten uchybił ich treści.
3. Dyspozycja normy art. 106 § 3 u.p.p.s.a. nie daje podstaw do tego, by żądać przeprowadzenia przed wojewódzkim sądem administracyjnym postępowania dowodowego wskazującego na istnienie nowych okoliczności faktycznych, których strona nie podnosiła w toku postępowania podatkowego, uznając je za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Skoro zatem nie zarzucono skutecznie przed WSA naruszenia przez organy podatkowe przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na ustalenie stanu faktycznego, Sąd ten zmuszony był przyjąć stan faktyczny za ustalony prawidłowo i poddać analizie jego subsumpcję.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15.03.2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, w sprawie o sygnaturze akt I SA/Rz 151/04, oddalił skargę S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 8.04.2004 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Rzeszowie z dnia 18.12.2003 r. określające spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe uznały, że spółka we wstępnym zeznaniu podatkowym za 2001 r. zawyżyła koszty uzyskania przychodów o nienależne odpisy amortyzacyjne, co skutkowało zaniżeniem wykazanego zobowiązania podatkowego. Organy podatkowe ustaliły także, że w dniu 31.12.1996 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwałę dotyczącą między innymi podwyższenia kapitału zakładowego, poprzez wniesienie przez czterech wspólników aportu w postaci własności po 1/4 części murowanego pawilonu handlowego, położonego w S. przy ulicy P. W dniu 14.02.2000 r. natomiast Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwałę dotyczącą podwyższenia kapitału zakładowego poprzez wniesienie do spółki aportu w postaci rozbudowy pawilonu handlowego położonego na wskazanej powyżej nieruchomości o magazyn będący jej częścią składową. W ocenie organów podatkowych nie przeniesiono własności powyżej opisanych nieruchomości na spółkę w drodze odrębnej umowy i wobec tego nie nastąpiło skuteczne wniesienie aportu w postaci pawilonu handlowego oraz magazynu. Mimo tego, jak wskazały organy podatkowe, spółka przyjęła do ksiąg rachunkowych wymienione środki trwałe i dokonywała od nich odpisów amortyzacyjnych, zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów za 2001 r. W ocenie organów podatkowych w rozpoznawanej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654). Przepis ten miałby zastosowanie, gdyby skarżąca poczyniła inwestycje w obcym środku trwałym, bądź wybudowała budynki lub budowle na cudzym gruncie. Organy stwierdziły także, że spółka nie ponosiła wydatków na budowę pawilonu i jego rozbudowę. W konsekwencji organy podatkowe stwierdziły, że skoro skarżąca nie nabyła prawa do pawilonu handlowego i magazynu, jak również sama nie ponosiła nakładów na budowę tych obiektów, nie miała prawa do ich amortyzowania i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.