Wyrok NSA z dnia 6 stycznia 2006 r., sygn. I FSK 419/05

1. Zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym ściśle sformalizowanym. Przejawia się to w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, stosownie do treści art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na dwojakich podstawach, a mianowicie na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przy czym wskazanie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie jest elementem konstrukcyjnym tego środka zaskarżenia.
2. Skoro strona skarżąca skutecznie nie zakwestionowała przyjętego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego, zgodnie z którym przedmiotem transakcji był zwrot nakładów ulepszających na wynajmowany lokal użytkowy, to wbrew zarzutom skargi wykładnia przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest prawidłowa.

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Sz 173/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę C Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Szczecinie na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 30 stycznia 2004 r., Nr PP1.4407/193/03/DMR w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2003 r.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Szczecinie decyzją z dnia 24 października 2003 r., Nr I US.PP-1/4400/7/2003 określił podatnikowi nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym z tytułu podatku od towarów i usług za maj 2003 r. w kwocie 35.613,00 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie z tytułu tego podatku w kwocie 15.577,00 zł. Ustalono bowiem, że spółka zawyżyła podatek naliczony o kwotę 51.929,24 zł poprzez odliczenie od podatku należnego podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT nr 000139/05/03 z dnia 20 maja 2003 r. na kwotę netto 236.041,99 zł i podatek 51.929,24 zł, wystawionej przez F Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S na roboty budowlane związane z przystosowaniem lokalu do potrzeb działalności solarium i instalacji systemu wentylacyjnego oraz alarmowego we wskazanym lokalu. Organ ten stwierdził, że wskazana faktura nie odzwierciedla stanu faktycznego, zaś przedmiot sprzedaży udokumentowanej fakturą stanowiła zakończona i przekazana do użytku inwestycja dokonana przez F Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w obcym środku trwałym.