Wyrok NSA z dnia 9 maja 2006 r., sygn. I OSK 811/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka /spr./, Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Alicja Plucińska-Filipowicz, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2005r. , sygn. akt I SA 2608/03 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] , Nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

UZASADNIENIE:

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2005 r., sygn. akt I SA 2608/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi B. K. i I. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości położonych w Warszawie przy ul. [...]. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż organy obu instancji rozpoznały sprawę zgodnie z przepisami prawa, mającymi zastosowanie w niniejszej sprawie, a swoje stanowisko uzasadniły w sposób odpowiadający wymogom art. 107 § 1 kpa. Podkreślił, że wszczynający postępowanie administracyjne wniosek B. K. z dnia 4 października 2000 r. zawierał żądanie zwrotu przedmiotowej nieruchomości, które to w piśmie z dnia 22 listopada 2001 r. zostało skonkretyzowane jako wniosek złożony w trybie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (zwany dalej dekretem). Organy będąc związane takim żądaniem rozpoznały wniosek w świetle przesłanek określonych w art. 7 dekretu. Dlatego też z uwagi fakt, iż wzmiankowany przepis zawiera wymóg zgłoszenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu w ciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia gruntu w posiadanie przez Gminę m.st. Warszawy (co dokonało się w dniu 25 listopada 1948 r.), a wniosek skarżącej złożony został dopiero w dniu 6 października 2000 r., a nie jak należało do dnia 25 maja 1949 r., przedmiotowy wniosek, jako spóźniony, nie mógł być uwzględniony. Zatem zdaniem Sądu organ pierwszej instancji prawidłowo odmówił ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, zaś organ odwoławczy prawidłowo utrzymał w mocy tę decyzję.