Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. II OSK 843/05

Żadna z przesłanek wznowienia postępowania wymienionych w art. 145 par. 1 pkt 1-8 Kpa nie może jednocześnie skutkować nieważnością decyzji administracyjnej - art. 156 par. 1 pkt 1-7 Kpa. Ustawodawca przewidział odrębny katalog przesłanek skutkujących wznowieniem postępowania oraz inny, odrębny katalog dający podstawę do stwierdzenia nieważności.

System weryfikacji decyzji administracyjnych oparty jest na zasadzie niekonkurencyjności, co oznacza, że poszczególne tryby nadzwyczajne mają na celu usuniecie tylko określonego rodzaju wadliwości decyzji i nie mogą być stosowane zamiennie.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Małgorzaty i Lecha O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 21 marca 2005 r. II SA/Ol 58-59/05 w sprawie ze skargi Małgorzaty i Lecha O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 7 grudnia 2004 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 21 marca 2005 r. w sprawie II SA/Ol 58-59/05 oddalił skargę Małgorzaty O. i Lecha O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 7 grudnia 2004 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Sąd podzielił ocenę SKO o braku podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia 21 marca 2003 r. ustalającej na rzecz Waldemara B. warunki zabudowy i zagospodarowania działki nr 996 położonej w P. przy ul. P. dla inwestycji w postaci budowy kawiarni z salą bankietową i funkcją mieszkalną.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. wszczęło postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności z urzędu w dniu 27 lipca 2004 r. na skutek pisma Wojewody W.-M. z dnia 15 czerwca 2004 r. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją z dnia 12 października 2004 r. (...) odmówiło stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji ustalającej warunki zabudowy. Ustalono, iż sporna nieruchomość /w dacie ustalania warunków zabudowy/ położona była na obszarze objętym ustaleniami planu szczegółowego zatwierdzonego uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy P. z dnia 28 stycznia 1988 r. i jednocześnie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego uchwałą z dnia 24 maja 1994 r. Według ustaleń planu szczegółowego działka nr 996 usytuowana jest na terenie oznaczonym symbolem 10MN, UR - "teren projektowanej kawiarni z salą bankietową" przy ogólnym założeniu, że na terenie objętym planem przewiduje się zabudowę jednorodzinną szeregową o wysokości 2 kondygnacji z wysokimi dachami. Natomiast według ustaleń planu ogólnego położona jest w jednostce o symbolu A 34 MN oznaczonej jako "teren koncepcji usług ogólnomiejskich i zabudowy jednorodzinnej. Zakaz realizacji budynków tylko o funkcji mieszkaniowej". Zasady ogólne rozdziału 4 dotyczącego terenów wyróżnionych na rysunku planu informują, iż na terenach przewidzianych w planie na potrzeby zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej /MN/ dopuszcza się budowę domów mieszkalno-pensjonatowych i warsztatów rzemiosła uciążliwego pod warunkiem uwzględnienia przepisów prawa budowlanego i wymogów sanitarnych. Kolegium stwierdziło brak sprzeczności między ustaleniami obu planów zagospodarowania przestrzennego i zgodność inwestycji z obydwoma planami, co wykluczało stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy na podstawie art. 156 par. 1 pkt 7 Kpa.