Wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2005 r., sygn. FSK 2084/04, FSK 2085/04

Zarzut oparty na podstawie określonej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. musi być skierowany przeciwko decyzji organu podatkowego. Badanie zarzutów odnoszących się wyłącznie do postępowania podatkowego wykracza poza zakres kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2004 r., sygn. akt I SA/Gd 1986/01 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Marka T. na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 17 września 2001 r. Nr IS.IU/UE-82ED/13/2001 w przedmiocie zabezpieczenia na majątku podatnika zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za 1996, 1997, 1998, 1999 i 2000 r. W motywach uzasadnienia wyroku wyjaśniono, że zaskarżoną decyzją wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 w związku z art. 220 § 2, art. 33 oraz art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) organ odwoławczy umorzył postępowanie odwoławcze w sprawie odwołania Marka T. od decyzji Urzędu Skarbowego w Wejherowie z dnia 16 maja 2001 r. Nr US-PP-822-Z-2/2001 jako bezprzedmiotowe. Do wydania decyzji przez organ podatkowy I instancji na podstawie art. 33 § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej doszło wobec ustalenia w trakcie kontroli podatkowej przeprowadzonej u Marka T. w zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług, iż nie wykazał w składanych deklaracjach VAT-7 za poszczególne okresy rozliczeniowe w latach 1996, 1997, 1998, 1999 i 2000 podatku należnego z tytułu sprzedaży tarcicy dla Spółki z o.o. Sprzedaż tarcicy została udokumentowana fakturami wystawionymi przez Marka T. na rzecz Sp. z o.o. Na podstawie tych faktur określono wartość sprzedaży tarcicy oraz przybliżoną kwotę zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług należnego z tego tytułu w kwocie 951 970 zł. Wyjaśniono ponadto, iż istniała uzasadniona obawa, że zobowiązanie podatkowe w tej kwocie nie zostanie wykonane przez podatnika.