Wyrok NSA z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. OSK 1134/04

O rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki które wywołuje decyzja.

Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wiesławy W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 kwietnia 2004 r. II SA/Kr 2576/03, w sprawie ze skargi Wiesławy W. na decyzję Kuratora Oświaty z dnia 18 września 2003 r. w przedmiocie odmowy nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego - uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję Kuratora Oświaty z dnia 18 września 2003 r. i decyzję Burmistrza Miasta S. z dnia 4 sierpnia 2003 r.; (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Wiesławy W. na decyzję z dnia 18 września 2003 r. Kuratora Oświaty w przedmiocie odmowy nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego. W uzasadnieniu tego wyroku podano, że Wiesława W. nauczycielka Publicznego Gimnazjum nr 1 w S., wystąpiła do Burmistrza Miasta S. o wydanie aktu awansu zawodowego z mocy prawa na nauczyciela mianowanego, uzasadniając, że w dniu 15 lipca 1982 r. otrzymała akt mianowania i w okresie od 1982 r. do 1988 r. była zatrudniona na podstawie mianowania w Szkole Podstawowej w S. Natomiast od 1 maja 1999 r. pracuje na stanowisku nauczyciela plastyki z pełnymi kwalifikacjami na podstawie umowy o pracę. Burmistrz Miasta S. decyzją z dnia 4 sierpnia 2003 r. odmówił Wiesławie W. wydania aktu awansu zawodowego nauczyciela mianowanego na podstawie art. 10 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 19 poz. 329/. W uzasadnieniu stwierdził, iż w dniu wejścia w życie powołanej ustawy strona zatrudniona była na podstawie umowy o pracę. Nie spełniała zatem jednego z podstawowych warunków uzyskania z mocy prawa stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego, tj. zatrudnienia na podstawie mianowania zarówno przed wejściem w życie tejże ustawy, jak i w dniu tego wejścia, zyskała natomiast z mocy prawa na podstawie art. 7 ust. 3 tejże ustawy stopień nauczyciela kontraktowego. Stwierdził dalej, iż przerwa w zatrudnieniu w zawodzie nauczyciela /w latach 1988-1999/ trwająca ponad 5 lat spowodowała, że podejmując ponownie zatrudnienie stosunek pracy nie mógł być nawiązany przez mianowanie, a jedynie w drodze umowy o pracę, zgodnie z art. 10 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela /Dz.U. 1997 nr 56 poz. 357/. W odwołaniu od tej decyzji Wiesława W. domagała się nadania jej z mocy prawa stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego, podnosząc, że w dniu 6 kwietnia 2000 r. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy zgodnie z kwalifikacjami na stanowisku nauczyciela w Zespole Szkół Publicznych Nr 1 w S. /obecne Publiczne Gimnazjum Nr 1 w S./. Zatem jej zdaniem w tym dniu spełniała wszystkie wymagania określone w przepisie art. 10 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela, potrzebne do otrzymania z mocy prawa stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego. Decyzją Kuratora Oświaty z dnia 18 września 2003 r. utrzymano w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu Kurator podniósł, że rzeczywiście odwołująca się w roku 1982 r. otrzymała akt mianowania i pracowała w Szkole Podstawowej w S. na podstawie mianowania. Natomiast od 1 września 1988 r. do 30 kwietnia 1999 r. nie pracowała w ogóle w zawodzie nauczyciela. Od 1 maja 1999 r. ponownie została zatrudniona na stanowisku nauczyciela, ale na podstawie umowy o pracę. Zatem, zgodnie z treścią art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r., uzyskała z mocy prawa stopień nauczyciela kontraktowego. Zdaniem Kuratora, art. 10 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r., na który powołuje się odwołująca, nie może mieć zastosowania, ponieważ przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosunek pracy zawarty był na podstawie umowy o pracę a nie na podstawie mianowania.