Wyrok NSA z dnia 3 listopada 2005 r., sygn. FSK 2555/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie NSA Włodzimierz Kubiak (sprawozdawca), Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Małgorzaty L.-P. i Ryszarda P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3328/02 w sprawie ze skargi Małgorzaty L.-P. i Ryszarda P. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 19 listopada 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Małgorzaty L.-P. i Ryszarda P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 5.400 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 maja 2004 r. III SA 3328/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Małgorzaty L.-P. i Ryszarda P. na decyzję Izby Skarbowej w W. z 19 listopada 2002 r. Decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję (...) Urzędu Skarbowego W.-Ś. z dnia 31 lipca 2002 r., którą określono małżonkom Małgorzacie L.-P. i Ryszardowi P. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1997 r., zaległość podatkową oraz odsetki za zwłokę. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia organu I instancji wskazano min. art. 21 par. 1 pkt 1 i par. 3, art. 51 par. 1, art. 53 par. 1, par. 4, par. 5 pkt 1 i art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, zwanej dalej: Ordynacja podatkowa oraz art. 14 ust. 1 i art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Organy podatkowe ustaliły, w wyniku kontroli wszczętej na zalecenie Ministra Finansów w związku z wystąpieniem duńskich organów podatkowych, iż podatniczka, prowadząca Kancelarię prawną nie zaewidencjonowała faktur, wystawionych w latach 1996-1999 dla spółki "V." ApS, której współwłaścicielką była Krystyna Maria C. Łączna kwota, wynikająca z powyższych dokumentów wynosiła 1.194.750 zł, z czego na rok 1997 przypadała kwota 485.100 zł. Podatniczka oświadczyła, iż faktury te dokumentują sprzedaż usług, które nie zostały i nigdy nie miały być wykonane. Faktury miały służyć tylko wyłącznie podniesieniu rangi spółki "V." w oczach jej duńskich kontrahentów i potwierdzeniu jej aktywności na polskim rynku oraz zostały wystawione na prośbę Krystyny C. Podatniczka nie zaewidencjonowała tych faktur i nie odprowadziła od nich podatku, bowiem były to czynności pozorne. Nieprawdziwe jest też oświadczenie, zamieszczone w fakturach, o otrzymaniu gotówki przez podatniczkę. Pokwitowanie zapłaty podatniczka czyniła również na prośbę Krystyny C. Dokumenty wystawiane były w jednym egzemplarzu, ich numeracja była przypadkowa. Również wskazanie należności w złotych miało zapobiec wprowadzeniu tych faktur do dokumentacji księgowej. Duńskie organy podatkowe, pomimo trudności w nawiązaniu z nimi współpracy, na prośbę Ministerstwa Finansów potwierdziły, iż spółka "V." otrzymała faktury wystawione przez podatniczkę oraz zapłaciła należności z nich wynikające gotówką w Polsce. Krystyna C. nie potrafiła wprawdzie dostarczyć duńskim organom podatkowym danych i dokumentów, które potwierdziłyby wykonanie usług przez Kancelarię prawną podatniczki, jednakże jest niewątpliwe, że spółka "V." ApS odliczyła od podatku honoraria z tytułu usług konsultacyjnych świadczonych przez Małgorzatę L.-P. Urząd Skarbowy nie uwzględnił wniosków dowodowych podatniczki o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Krystyny C. i zobowiązania jej do złożenia raportów i analiz sporządzonych przez podatniczkę bądź wskazania kontrahentów, którym zostały one wydane, wystąpienia do duńskiego urzędu podatkowego w celu uzyskania informacji w zakresie wyników postępowania podatkowego przeciwko Krystynie C. i zabezpieczenia przez ten urząd wyciągów bankowych za okres od czerwca 1996 r. do grudnia 1997 r., złożonych przez podatniczkę kserokopii faktur, wyciągów bankowych "V." ApS za lata 1996-1999 celem ustalenia braku przelewów z tytułu faktury na konto podatniczki oraz przeprowadzenia oględzin oryginałów dokumentów będących w posiadaniu Krystyny C. celem potwierdzenia ich prawidłowości oraz kompletności z kserokopiami znajdującymi się w aktach sprawy. Odmowę uwzględnienia pierwszego z tych wniosków uzasadniono niemożnością uzyskania wnioskowanych informacji oraz postanowieniami umowy zawartej w dniu 6 kwietnia 1976 r. pomiędzy Polską a Danią w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku /Dz.U. 1979 nr 5 poz. 24/. Odnośnie pozostałych wniosków Urząd Skarbowy zwrócił się do Ministerstwa Finansów z prośbą o rozważenie wystąpienia do duńskich władz o uzyskanie wyżej wskazanych dokumentów. Za pośrednictwem Ministerstwa Finansów uzyskano jedynie potwierdzenie, iż spółka "V." otrzymała oryginały faktur i zapłaciła wynikające z nich należności. Dokonując oceny materiału dowodowego organ podatkowy pierwszej instancji zwrócił uwagę na sprzeczności w składanych przez podatniczkę w toku postępowania wyjaśnieniach. Wskazał, iż twierdziła ona zarówno, iż czynności prawnej w ogóle nie było i że czynność była, ale miała charakter pozorny. Potwierdziła też, iż wystawiła w latach 1996- 1999 około 58 faktur i rachunków uproszczonych dla firmy "V.". Następnie zakwestionowała fakt wystawienia przez nią faktur. Nie negowała przy tym w toku całego postępowania podatkowego autentyczności przedstawionych Urzędowi rachunków uproszczonych i faktur. Wobec tych ustaleń organ pierwszej instancji uznał za nierzetelną prowadzoną przez podatniczkę księgę przychodów i rozchodów, jako podstawę tego ustalenia wskazując par. 10 ust, 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 148 poz. 720/. Ustalenia dokonane przez organ I instancji zaakceptowała Izba Skarbowa, wskazując na to, iż wymiana informacji między organami duńskimi i polskimi była prowadzona na podstawie umowy dwustronnej, zawartej między Polską a Danią, powołanej przez organ I instancji. Nie jest więc zasadny podniesiony przez stronę zarzut naruszenia Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych /Dz.U. 1998 nr 141 poz. 913/. Organ odwoławczy nie podzielił też poglądu, iż stronę pozbawiono możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji przez organ I instancji. Skoro zaświadczenia o chorobie dotyczyły tylko małżonki, a postępowanie dotyczyło obojga małżonków, to z aktami sprawy mógł zapoznać się Ryszard P.