Wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. FSK 2480/04

Wyodrębnione miejsca postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych ze względu na fakt, że nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku. Stanowią one wydzielone z części podziemnej budynku mieszkalnego fragmenty powierzchni budynku, stanowiącego w całości, zgodnie z umową sprzedaży, współwłasność wspólnych części budynków i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku współwłaścicieli poszczególnych lokali, na których właścicieli konkretnego lokalu mieszkalnego przysługuje uprawnienie do zaparkowania samochodu.

Oznacza to, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej "B." Spółki Akcyjnej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2004 r., III SA 3259/02 w sprawie ze skargi "B." Spółki Akcyjnej w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w S. z dnia 8 listopada 2002 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 1998 r. - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 maja 2004 r., III SA 3259/02, skierowanym do "B." S.A. w W., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 8 listopada 2002 r., utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w G. z dnia 31 lipca 2002 r., określającą nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w kwotach: 41.705 zł za listopad 1998 r. i 31.107 zł za grudzień 1998 r. oraz ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe w kwotach: 15.823 zł za listopad 1998 r. i 9.740 zł grudzień 1998 r.

Uzasadniając, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja powinna być uchylona, ponieważ narusza prawo, jednakże są to naruszenia innego rodzaju, niż przedstawione w zarzutach skargi. Przede wszystkim stwierdzono, że ustalenia dodatkowych zobowiązań podatkowych za ww. miesiące 1998 r. dokonano dopiero w czerwcu 2003 r., a więc już po upływie trzyletniego terminu przedawnienia z art. 68 par. 1 Ordynacji podatkowej. Sąd stwierdził także takie braki w ustaleniach faktycznych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy. W przypadku określania powstania obowiązku podatkowego z tytułu zaliczek organy podatkowe winny były zbadać, czy będąca zbiorczą wpłatą zaliczka zawierała w sobie kwotę stanowiącą połowę ceny za miejsce postojowe. Tylko wówczas bowiem mógł powstać obowiązek w podatku od towarów i usług. Brak tych ustaleń stanowi o naruszeniu art. 122, art. 187 i art. 191 Ordynacji podatkowej, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.